Η Αθήνα, ο Λυκαβηττός....

... κ τα φραγκόσυκα!

αγαπητοί μου μπλόγκερς, καλησπέρα σας!

σας γράφω μετά από μερικές κουραστικές αλλά κι ευχάριστες ημέρες άδειας.. το πρόγραμμά μου από τη Κυριακή είχε ως εξής...

τη Δευτέρα πρωί δούλευα κ μόλις σχόλασα πήγα στο σιδηροδρομικό σταθμό της σαλόνικας κ περίμενα τη φίλη μου Ασπασία. πρώτη φορά ομολογώ ήταν συνεπέστατη στο ραντεβού της! κ περιμέναμε μισή ώρα για την ώρα αναχώρησής μας παρακαλώ. τέτοια συνέπεια έχω να δω από τον εαυτό μου... ουυυυυ προ αμνημονεύτων χρόνων κ δε φημίζομαι γι αυτή την αρετή. ρωτήστε την ειρήνη να σας πει. την έστησα τη γυναίκα πόση ώρα!

και το λοιπόν, ξεκινά το τρένο δια την μαγική πόλη της Αθήνας (γκουχ γκουχ). μέχρι να βρούμε τις θέσεις μας κ να βολευτούμε, μας πήρε τη διαδρομή μέχρι τη Λάρισα (οκ, είμαι υπερβολική, μέχρι το Πλατύ είχαμε ήδη αράξει)περάσαμε από βουνά και κάμπους και λαγκάδια και δάση και χαράδρες και ποτάμια και και και... αλλά ταξιδέψαμε νύχτα κ δεν είδα τίποτε από όλα αυτά, γιατί εκτός του ότι έχουν κάτι κωλοφώτα στα βαγόνια που δε σ αφήνουν να δεις έξω, ήταν κ μαύρη νύχτα στα βουνά κ άντε να ξεχωρίσεις έστω ένα δέντρο! ωραία ήταν όμως η διαδρομή, χαζέψαμε το περιοδικό που πήρε η Άσπα, μιλήσαμε με το ζευγάρι μεσήλικων που καθόταν απέναντί μας όπου έκανα κ μια διάγνωση εξαποστάσεως κ άφησα άφωνους τους πάντες γι άλλη μια φορά, μα ποιά είμαι τελοσπάντων... η κυρία είχε πρόβλημα με το πόδι κ της προτείναμε να το σηκώσει στο κάθισμα κ ότι δε μας ενοχλούσε.

Ασπα "- Σηκώστε το πόδι σας, δε με ενοχλεί, να, βάλτε το εδώ να ξεκουραστείτε λιγάκι" κ κάνει χώρο στη θέση της να βολευτεί το πόδι της κυρίας
Κυρία "-Σ ευχαριστώ πολύ.. με ταλαιπωρεί πολύ το άτιμο, από τη μέση όλα τα τραβάω κι εγώ..."
Εγώ "- Α κυρία, από τη μέση πονάει το πόδι?"
Κυρία "-Ναι, υποφέρω"
Εγώ "- Κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου έχετε?"
κυρία "-ναι, ναι, πολύ δύσκολα και πολύς πόνος βρε παιδί μου"
Άσπα "-..!!"
Μαρία "- Κ γιατί δεν το εγχειρίζετε? φοβάστε την εγχείρηση να φανταστώ ε? (η κυρία γνέφει καταφατικά εν τω μεταξύ) ε αμα μπορείτε να τα καταφέρετε με τα χάπια, όσο μπορείτε κρατήστε το αλλά μην αμελείτε τον γιατρό σας"
Κυρία "- έτσι είναι, έτσι.."

κ μόλις κατεβήκαμε από το τρένο με άρχισε η Άσπα
"-Καλά ρε, πως το έκανες αυτό? που ήξερες τι είχε η άλλη?"
"- έλα ρε κόφτο, κι εσύ το κατάλαβες.." κ αρχίζει μια ατελείωτη συζήτηση περί μεθόδων διάγνωσης και δε συμμαζεύεται μέχρι να μπούμε στο ταξί κ να πάμε στο σπίτι της Μάχης.

η Μάχη είναι συνάδελφος κι αυτή από τη σχολή, σαλονικιά κ την διόρισαν Αθήνα, στο Λαϊκό. δουλεύει ένα χρόνο κ κάτι μήνες που λέτε κ δε μας αρέσει καθόλου που έφυγε, ούτε σ' εμάς, ούτε σ' αυτήν, ούτε στους γονείς της.. τον Αύγουστο που μας έρχεται ίσως τη μεταθέσουν. χλωμό αλλά ελπίζουμε...

φτάσαμε που λέτε στο σπίτι της Μάχης κ βολευτήκαμε στο κοντινό γυράδικο γιατί λιμοκτονούσαμε (η Μάχη ήρθε μετά από 5', δούλευε απόγευμα κ εμείς φτάσαμε κοντά στις 11) παραγγέλνουμε μια πατατόπιτα κ ο τύπος να επιμένει πως δεν έχει πατατόπιτες.. βρε έτσι βρε αλλιώς τελικά του δώσαμε κ κατάλαβε περι τινος πρόκειται η πατατόπιτα! κ να επιμένει να βάλει τζατζίκι. όχι χριστιανέ μου, νηστίσιμη τη θέλουμε! κ δε το συζητώ, η πατατόπιτα ήταν δείγμα. ποιό σημείο του στομάχου μας να γεμίσουμε με αυτό το δείγμα?! κ για να μην αρχίσω τη γκρίνια μου, φάγαμε άλλη μία μαζί με τη Μάχη κ ανεβήκαμε στο σπίτι της. βολευτήκαμε, παραγγείλαμε μακαρονάδες κ πίτσες κ πέσαμε ωσάν τα βόδια για ύπνο. την επόμενη το πρωί η Μάχη πήγε για δουλειά κι εμείς στο δρόμο για το Λυκαβηττό.

θα ήθελα να ήξερα ποιός καραγκιόζης είπε στην Άσπα πως μετά τον ευαγγελισμό πας με τα πόδια στη κορυφή, να τον έβρισκα να τον έσουρνα τα μύρια όσια! ανεβήκαμε που λέτε ολη αυτή την ανηφόρα με τα ατελείωτα σκαλιά μέχρι το Λυκαβηττό περπατώντας και αγκομαχώντας! εννοείται πως εγώ ήμουν μέσα στη γκρίνια "έτσι οι αθηναίοι, αλλιώς οι αθηναίοι, κ ένα αστικό βρε αδερφέ δε πάει μέχρι το θέατρο.." κ η Ασπα να φτάνει σε επαναλαμβανόμενους οργασμούς από τη θέα που ανακάλυπταν τα ματάκια της καθώς ανεβαίναμε το Γολγο.. εεε τα σκαλιά για το λόφο.. εν τω μεταξύ ξέρετε πως είναι γεμάτος ο δρόμος με φραγκοσυκιές? ε, το μάθατε τώρα. κ τα φραγκόσυκα κατά τον Άκη είναι πεντανόστιμα. ε κι εγώ η λιγούρα, έψαχνα να βρω πεντανόστιμο φραγκόσυκο. βρήκα ένα περιποιημένο κ άπλωσα το καημένο χέρι μου να το κόψω. τι αγκάθια και τι ζουμιά με περιέλουσαν! το φραγκόσυκο βρέθηκε χάμω κ εγώ να οδύρομαι με τα αγκάθια που δεν έλεγαν να φύγουν. ευτυχώς είμαι προνοητικό παιδί (κ τεμπέλικο) κ είχα το τσιμπιδάκι για τα φρύδια μου, στη τσάντα, μαζί μου. το έβγαλα και δως του να βγάζω τα φραγκοαγκάθια! περιττό να σας πω πως τσιμπάνε πολύ κ δεν έχουν καμία σχέση με του γαϊδουράγκαθου ή του κάκτου που λες σιγά μωρέ τ αγκάθια! γι αυτό προσοχή...

φτάσαμε λοιπόν στη κορυφή, μ εμένα να συνεχίζω τη γκρίνια από μέσα μου πλέον, κ την Άσπα να μ έχει πρήξει "αχ τι ωραία!" και "αχ τι τέλεια!" και να μετράει τις πισίνες και τα τζακούζια από τα σπίτια του Κολωνακίου.. λες κ μας ένοιαζε!

αφού προσκυνήσαμε το εκκλησάκι πήραμε το δρόμο της επιστροφής από τη μεριά του θεάτρου. περάσαμε από κάτι μονοπατάκια κ είδαμε ένα αμάξι μέσα στο οποίο εθεάθη ζευγάρι εν μέσω ερωτικής περίπτυξης. βρε άνθρωποί μου, μέρα μεσημέρι και σε ανοιχτό μέρος? πάτε κάπου στα μουλωχτά να μην πατάει άνθρωπος... μα είναι πράγματα αυτά? τα ματάκια μας δε τα λυπηθήκανε? κ άντε τα δικά μου, έχουν δει κι έχουν δει, αλλά η κυρία Άσπα που είναι πιο συντηριτική από εμέ να αναγκάζεται να περνά αυτή τη ψυχική οδυνη?..

αφού κάναμε και τη βόλτα μας στο Κολωνάκιον κ είδαμε κάτι "φτηνές" τσάντες στη furla, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. φτάνοντας στο Γουδί, όπου έμενε η Μαχούλα μας, πήγαμε στη "Κρήτη", μια παραδοσιακή κρητική ταβέρνα κ φάγαμε ωσάν τα κρι-κρι. βασικά δε ξέρω αν τρώνε πολύ τα ζωντανά, πάντως εμείς δε μπορούσαμε να κουνηθούμε από το πολύ φαΐ.. ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα με τη νοστιμιά της κουζίνας τους και το ωραίο προσωπικό τους...

μετά πέσαμε για ύπνο ωσάν τα βόδια κ ξυπνήσαμε το επόμενο πρωί δια να πάρουμε το πρωινό τρένο για τη σαλόνικα.. κ να μαιιι...

σήμερα το πρωί κατέβηκα στο κέντρο για ψώνια. τελικά της έμοιασα της μαμάς μου, που πήγαινε για ψώνια, γυρνούσε όλα τα μαγαζιά των Σερρών, αγόραζε ένα κουλούρι κ γυρνούσε σπίτι. έτσι κι εγώ με τη διαφορά πως αγόρασα σαλέπι. γιαμ γιαμ. τι νόστιμο σαλεπάκι.. όποτε βρίσκω ευκαιρία, αγοράζω κ πίνω ωσαν μπεκροκανάτα!
τελικά δεν είμαι για ν αγοράζω ρούχα μόνη μου... πάλι με το κουλούρι στο χέρι θα μένω!

και αυτά τα λίγα αγαπητοί μου... δε μου αρέσει η Αθήνα, δε το κρύβω. ίσως γιατί είμαι προκατειλημμένη και κακώς βέβαια, ίσως γιατί δεν δίνω ευκαιρία να τη συμπαθήσω, ίσως γιατί δεν κατέβηκα αρκετές φορές αλλά και πάλι, δε μου αρέσει βρε αδερφέ! λίγα μέρη μου άρεσαν... κι αυτά τα έχει η σαλόνικα. και καλύτερα μη σας πω! αχ τι κακούργα που είμαι...

θα μου πειτε γιατί κατέβηκα. κατέβηκα για τους εξής λόγους : το είχα υποσχεθεί στη Μάχη πως θα κατέβαινα να τη δω κ γιατί το έταξα στην Ασπα να κατέβουμε μαζί να χαζέψουμε. οπότε καλά να πάθω...

ίσως ξανακατέβω κάποια στιγμή. κ μόνο για να δω άτομα, σπάνια με τραβάει σαν πόλη η Αθήνα...

πείτε με σνομπ... πείτε με ότι θέλετε!...

και κάτι τελευταίο..

ΦΦΦΦΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕ ΜΟΥ ΑΗ ΒΑΣΙΛΗ, ΕΦΕΤΟΣ ΘΕΛΩ ΤΟ ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ ΤΗΣ MIELE. ΤΗΣ MIELE ΒΡΕ ΗΛΙΘΙΕ, ΟΧΙ ΤΗΣ BARBIE!!!

φιλάκια :)