27.2.09

Παραμύθι...

λοιπόν αγαπητοί μου μπλόγκερς. ξαναέγραψα το παραμύθι μου με την ησυχία μου στο λαπιτόπι σήμερα το πρωί. βασικά κάτι σε διήγημα βγαίνει ίσως και σε νουβέλα αλλά ας μην είμαστε υπερβολικοί (τι ξέρω εγώ από συγγραφικά είδη..) απλά είδα πως με τραβάει πολύ να το συνεχίσω κ δεν έχει 1 κ 2 κ 3 σελίδες μοναχα, αλλα κάμποσες...

απολαύστε τα 2 πρώτα κεφάλαια...

Στο ράφι

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα πολύ ωραίο ραφάκι. Ήταν δίπλα και χαμηλά από ένα άλλο ίδιο, σαν αδερφάκια ήταν έτσι όπως τα έβλεπες από μακριά. Αλλά η ιδιοκτήτρια επειδή ήταν λιγάκι εγωίστρια, και βλάκας μη σας πω, τα έβαλε ολομόναχη κ τα στερέωσε πολύ ψηλά. Οπότε το δικό μας ραφάκι που ήταν πιο χαμηλά από το άλλο, ήταν στο ιδανικό ύψος, ενώ το διπλανό του ήταν κοντά στο ταβάνι!
Το διπλανό ραφάκι είχε γεμίσει παράπονα! Και από τις κορνίζες του και από τους κατοίκους του δικού μας ραφιού.

«- δε με βλέπει κανείς κ έχω τόσο όμορφες φωτογραφίες… και όλες οι κορνίζες μου γκρινιάζουν ασταμάτητα αντί να παινέψουν η μία την άλλη. Είναι πανέμορφες, τις λατρεύω τις αγαπώ πολύ, είναι ότι έχω σε αυτή την ζωή σαν ράφι που είμαι, αλλά όλη μέρα γκρίνια γκρίνια γκρίνια! Πώς να τις παρηγορήσω αδερφάκι μου;..»

«- κι εμένα μου παραπονιούνται τα δικά μου. Κι είναι τόσα πολλά! Κοντεύουν να επαναστατήσουν, θέλουν τις κορνίζες μαζί τους, γιατί στο παλιό το ράφι το μεγάλο, ήταν όλοι μαζί αγαπημένοι. Αλλά πώς να τους εξηγήσεις πως εμείς είμαστε μικρά ραφάκια κ στο μεγάλο ράφι πήγαν κάτι χοντρά βιβλία. Δεν είναι μόνο χοντρά, είναι κ άσχημα! Ούτε ωραίο εξώφυλλο έχουν, ούτε και τρόπους! Τις προάλλες πήγα να κάνω συζήτηση, να πω μια καλησπέρα βρε αδερφέ κ ξέρεις τι μου είπε η μωβ χοντρή?»

«- τι σου είπε;»

«- 'εμείς', μου κάνει μία με ένα υφάκι, 'είμαστε πολύ ανώτερα πράγματα από εσάς τα… ποταπά ραφάκια! Ξέρεις ποια είμαι εγώ? Είμαι η Ανατομία που η ιδιοκτήτρια με ξεφύλλιζε τα τελευταία 4 μη σου πω κ 5 χρόνια! Μονάχα με μένα ασχολιόταν! Γι αυτό να κόψεις τις καλημέρες με εμένα και τα υπόλοιπα ξαδέρφια μου γιατί δεν είμαστε όλοι ίσοι κι όμοιοι!’ τέτοια πράγματα αδερφάκι μου..»

«- άντε τώρα να συναγωνιστούν τα δικά μας ποτα… πως το είπε να δεις η δικιά σου..ποτα…»

«- Ποταπά πράγματα!»

«- Ναι, ποταπά πράγματα με τις χοντρές από δίπλα!»

Τα καημένα τα ραφάκια μας δεν μπορούσαν ν αντέξουν τον ανταγωνισμό του μεγάλου ραφιού. Το μεγάλο ράφι ήταν ακριβώς δίπλα τους, μέρος του παλιού γραφείου του ιδιοκτήτη, αν κ αυτό το γραφείο έφερνε περισσότερο σε βοηθητικό έπιπλο κ δεν ήταν ιδιαίτερα βολικό στο γράψιμο. Η ιδιοκτήτρια το είχε κάνει πρόσφατα βιβλιοθήκη, στοιβάζοντας τα βιβλία και τα συγγράματα της σχολής της επάνω στο μεγάλο ράφι. Κ το μεγάλο ράφι πήρε ψηλά τον αμανέ κ το έπαιζε κάποιο! λες κ δεν σήκωσε παλιότερα τα πραγματάκια που μετακόμισαν στα ραφάκια μας κ έκανε το καμπόσο στους συνάδελφους. Ήταν κ λίγο στριμμένο, να πούμε την αλήθεια. Με κάθε ευκαιρία υποβίβαζε τα φιλαράκια μας σε όποιο έπιπλο τολμούσε να του πιάσει κουβέντα. Όπως τις προάλλες που η παλιά καρέκλα το συγχάρηκε για τη προαγωγή.

«- Καλέ τι ομορφιές είναι αυτές! Και πως ψήλωσες έτσι! Πόσο καιρό έχω να σε δω;» είπε η παλιά καρέκλα, που ήταν μεν παλιά αλλά ήταν και το πιο τίμιο έπιπλο του δωματίου.

«-μμμ, έκανε το μεγάλο ράφι. Είδες προαγωγή ο ιδιοκτήτης ε; με ψήλωσε γιατί δε χωρούσαν τα σπουδαία συγγράματα κ να’ μαι! Βέβαια είναι λιγάκι βαριά κ έχω κάνει μια μικρή λακουβίτσα αλλά μου υποσχέθηκαν πως θα με στηρίξουν κατάλληλα, όχι σαν αυτά τα φτηνά ράφια που προσπάθησαν μάταια να με αντικαταστήσουν!» είπε με ύφος το μεγάλο ράφι.

«- προσπάθησαν να σε αντικαταστήσουν;’ Απόρησε η παλιά καρέκλα κ άρχισε ν αλλάζει τη γνώμη της για το φίλο της. ‘Μα πως μπορούν δύο μικρά και ταπεινά ραφάκια ν αντικαταστήσουν την αυτού εξοχότης σου;’» Είπε και γέλασε ειρωνικά.

Το μεγάλο ράφι θύμωσε κ γύρισε τη πλάτη στη σοφή καρέκλα, συνεχίζοντας το θάψιμο με τις… χοντρές του. Η αλήθεια είναι πως η καρέκλα μας, κατάλαβε τι συνέβηκε. Όσο ψήλωνε το ράφι, τόσο μεγάλωνε η ιδέα για τον εαυτό του κ έκανε όλα τα έπιπλα πέρα, αυτά τα έπιπλα που στήριξαν πολύ τη βιβλιοθήκη του ραφιού κ την βοήθησαν να εγκλιματιστεί όταν πρωτοήρθε στο δωμάτιο..

Η παλιά καρέκλα όμως, σκέφτηκε πως μια μέρα όλη αυτή η κακία από το ράφι, θα γυρίσει πίσω και δε θα του αρέσει καθόλου μα καθόλου… κ με αυτή τη θέση αποσύρθηκε στο αγαπημένο της γραφείο. Το καινούριο γραφείο όμως καμάρωνε σαν γύφτος τα ραφάκια του! Γιατί τα ραφάκια μπορεί να ήταν δίπλα από το πικρόχολο ράφι αλλά ήταν επάνω από ένα καινούριο και πολύ στοργικό γραφείο που όσο τα έβλεπε, τόσο τα παίνευε και τα χαιροταν!

Η ιδιοκτήτρια αφού ξεσκόνισε με επιμέλεια τα ραφάκια της, άρχισε να τακτοποιεί τους κατοίκους, επίσης απαλλαγμένους από την άσχημη σκόνη. Πρώτα έβαλε το αυστραλέζικο μπούμερανγκ στο τοίχο κ άρχισε να σκέφτεται το φίλο του από το Βόλο.. θα μου πείτε τι σχέση έχει ο Βόλος με την Αυστραλία αλλά μην είστε τόσο ανυπόμονοι!

«- θα πάω στην αυστραλία το καλοκαίρι!» ανακοίνωσε ο φίλος της ιδιοκτήτριας με περισσή χαρά κι ενθουσιασμό.

«- πω πω,είναι τέλειο! Μα το καλοκαίρι δε κάνει κρύο εκεί; Φαντάζομαι τα εισιτήρια πρέπει να είναι πανάκριβα..» απάντησε η δικιά μας

«-είναι τέλειο πράγματι. Θα έχει κρύο αλλά δε μπορώ ν αφήσω τη σχολή το χειμώνα για να πετύχω καλοκαίρι εκεί.. θα πάω να δω και τα ξαδέρφια μου και τους παππούδες μου. Τα εισιτήρια φιλαράκι, πανάκριβα αλλά αξίζει. Τι θέλεις να σου φέρω; Κοάλα ή μπούμερανγκ;»

«-!!! Θα μου φέρεις και δώρο;! Και τα δύο αν γίνεται!!» και γέλασε…

«- μάλλον δε θα σου φέρω τίποτε! Πολύ απαιτητική είσαι!» κ την αγκάλιασε για να την αποχαιρετήσει που θα έφευγε και για καλοκαίρι αλλά και γι Αυστραλία.

Το Σεπτέμβρη που ξαναβρέθηκαν, κρατούσε μια ωραία σακουλίτσα με το μπούμερανγκ.

«-ορίστε φίλη μου η παραγγελία σου!» κ της έδωσε το δώρο που η ιδιοκτήτριά μας μόνο τούμπες που δεν έκανε από τη χαρά της. Όταν άνοιξε τη συσκευασία, είχε κ οδηγίες χρήσης!

«- θα πάρω κανένα κεφάλι με αυτό!» και γέλασε αγκαλιάζοντας το φίλο του για να τον ευχαριστήσει για το υπέροχο δωράκι. Μπορεί να ήταν μικρό αλλά ποιος άλλος της είχε φέρει κάτι από τόσο μακριά…

«-Τι κάνεις τόση ώρα βρε παιδί μου;!»

«-Αχ μανα, με τρόμαξες..» είπε η ιδιοκτήτρια.. ήταν η μαμά της που εδώ και 2 ώρες αναρωτιόταν τι να έκανε η κόρη της κ δεν ακουγόταν καθόλου…

«- ταίριαζα τα πράγματα και θυμήθηκα το Μανώλη που μου έφερε το μπούμερανγκ. Τον θυμάσαι μανούλα; Τώρα αρραβωνιάστηκε και άνοιξε οδοντιατρείο μαζί με τη κοπέλα του. Τον θυμόμουν πολύ δυστυχισμένο. Τώρα ευτυχώς βρήκε τη πορεία του..»

«-πολύ καλό παιδί ο Μανώλης! Φυσικά και τον θυμάμαι. Πως και δε βόλεψε να τα ταιριάξετε εσείς οι δύο! Αλλά αφού βρήκε κορίτσι στο μέρος του, καλά έκανε. Άντε τώρα που τελείωσες με τη σχολή, να βρεις κι εσύ ένα καλό παλικάρι!» είπε η μαμά κ η ιδιοκτήτρια γέλασε ειρωνικά. Ήταν μικρή ακόμη για παντρειές!




ελπίζω να σας άρεσε... κ αν σας άρεσε συνεχίζω.. έχει πολύ πράγμα το ράφι!
και χτες το πρωί αποδέχθηκα τη θέση για το Τζάνειο. Ας ελπίσουμε πως μέχρι να με καλέσουν να παρουσιαστώ, θα με καλέσουν κι από Σαλλλλλονίκη.. κ αν δε, ας ελπίσουμε πως θα είναι μια ευχάριστη το λιγότερο εμπειρία ο Πειραιάς και το Τζάνειο..

26.2.09

Το υπουργείο μου μέσα

βέβαια. δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, στην αθήνα θα με διόριζε. λες κ δε το ήξερα από πιο μπροστά. λες κ δε το περίμενα. αλλά μου ήρθε κάπως μωρέ. πως θα πάω να μείνω στην αθήνα? που δε λένε "ΜΕ αρέσει" ? κ δε λένε Φίατ ΠΟΥΝΤΟ? κ λένε φίατ που είναι..???κ λένε πάνε φέρε μου το ντοσιέ/χαρτί/φακελο/ποντικι/συνδετήρα κ όλοι ψάχνουν τον Πάνο. και εκεί τα σουβλάκια τα λένε καλαμάκια. κ πρέπει να ξοδέψω 10' από τον πολύτιμο χρόνο μου, ενώ πεινάω του θανατά, να του εξηγήσω πως ΔΕΝ θέλω τζατζίκι στο γύρο μου και θέλω απ όλα εκτός ντομάτα. και δε ξέρουνε να τρώνε στην αθήνα. και δεν έχουνε πατάτες Βροντούς. έχετε φάει από αυτές?... κόλαση! δεν έχουνε και γιαούρτια κρι-κρι και παγωτά κρι-κρι μη σας πω. δεν έχουνε Άκη. δεν έχουνε Ασπασία. Δεν έχουνε μανούλα...

ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ. ΔΕ ΜΕ ΑΡΕΣΕΙ.

αλλά κακά τα ψέμματα, έχω αρκετούς φαν εκεί κάτω και αρκετό κόσμο που με περιμένει είτε για επίσκεψη είτε για οτιδήποτε. κατεβαίνει κ η ανηψιά μου κάθε τρεις και λίγο για προπονήσεις με την εθνική. ίσως περάσει και σε καμια αθηναϊκη σχολή κ την έχω για παρέα. ποτέ δε ξέρεις...

στην καλύτερη των περιπτώσεων, σε 1 χρόνο παίρνω μετάθεση και το σώσαμε το θέμα. στη χειρότερη, μένω 5 χρόνια εκεί κ κάνω αίτηση σε άλλη προκήρυξη που αφορά μόνο τη Θεσσαλονίκη κ άντε και τις Σέρρες. γιατί αν δε παρέλθει πενταετία από την ημερομηνία διορισμού μου, δε μπορώ να κάνω πουθενά χαρτιά.. και το ενδιάμεσο των περιπτώσεων, να παντρευτώ, να μείνω έγκυος κ να πάρω την άδεια που στο σύνολό της είναι 2 χρόνια. κι ύστερα θα έρθει και η μετάθεση. γενικά το έχω σκεφτεί πολύ το θέμα.

το πρόβλημα είναι όμως πως ο Άκης με το που συνειδητοποίησε πως φεύγω, τον πήρε το παράπονο. μέχρι και τα πιάτα έπλυνε (σου λέει, κάτσε να κάνω καμια δουλειά μήπως αλλάξει γνώμη χα χα) κ πήρε κ το παραπονεμένο το ύφος του που σπάνια το παίρνει. κ δάκρυσε όταν το συζητούσαμε. κ δε μπορώ να τον αφήσω, κακά τα ψέμματα. πως θα κοιμάμαι τα βράδυα μόνη μου χωρίς αγκαλίτσες..???

από την άλλη έχει και τα καλά του το θέμα. είναι μόνιμος διορισμός. ξέρετε τι θα πει αυτό την σήμερον ημέραν που όλοι ψάχνουν δουλειές με τα κυάλια?.. δώρο Θεού. είναι και στον Πειραιά κι όχι στην αθήνα. έχω την εντύπωση πως δεν είναι τόσο χάλια τα πράγματα εκεί. έχει και λιμάνι που θα μου φτιάχνει κάπως τη διάθεση (εκτός κ αν είναι βόθρος κ όχι λιμάνι), οι θάλασσες πάντα μου φτιάχναν τη διάθεση αν κ προτιμώ τα βουνά και τα λαγκάδια. θα μένω μόνη μου. όχι ότι είναι 100% καλό αυτό αλλά.. ξέρετε εσείς.

πρέπει ν αρχίσω να σκέφτομαι θετικά, πόσιτιβ που λένε.


τις προάλλες πήγα για καφέ με την Ειρήνη. είχε φάση το θέμα. αφού καθήσαμε σε μια ωραία καφετέρεια στην Ικτίνου και βολέψαμε και τα πράγματα σε μια καρέκλα (το τραπεζάκι είχε όλο κι όλο 3 καρέκλες) ήρθε και η σερβιτόρα να παραγγείλουμε, μετά από τρία-τέσσερα χρόνια. ευτυχώς ο καπουτσίνο που παρήγγειλα την δικαίωσε.. κ εκεί που συζητούσαμε ήρεμα κι ωραία με την φιλενάδα, έρχεται ο βοηθός που πρέπει να ήταν πιο χαζός απ τις πέτρες, καθότι ξανθός, κ μας φέρνει ένα σκαμπό ν ακουμπήσουμε τα πράγματα, γιατί ήθελε τη καρέκλα. αδειάζουμε τη καρέκλα που λέτε, και τα φορτώνουμε στο σκαμπό. μπουρου μπουρου στο μπουρουμπουρου ο χαζός βοηθός μας κοιτούσε με ύφος "άντε μωρη δε θα φύγετε? μόνο ένα καφέ θα πιείτε? ου τσιγκούνες" κ εμείς δε λέγαμε να το κουνήσουμε, άλλωστε με μισή ώρα καφέ τι να πρωτοπείς?... σε κάποια φάση ξανάρχεται ο χαζός κ μας ζητάει το σκαμπό. ευγενέστατος δε λέω αλλά ρε παιδί μου ανησύχησα! σε λίγο θα μας έπαιρναν κ τις καρέκλες που καθόμασταν!! και το τραπεζάκι αν γινόταν. βασικά μου πέρασε από το μυαλό ότι θα τους σωθούν κ τα κουλουράκια κ θα ζητήσουν τα δικά μας... θα μας στείλουν αδιάβαστες ένα πράγμα!!! ευτυχώς δε μας ξαναενόχλησαν, μιας κ δεν είχε κάτι άλλο να κουβαλήσουν από εμάς κ τα είπαμε με την ησυχία μας...

τέτοια πράγματα. τέτοια!!!

πρέπει ν αρχίσω να σκέφτομαι πόσιτιβ. εμπειρίες ζωής είναι αυτές. κ τα καλά πράγματα απαιτούν θυσίες. κ τίποτε δεν είναι εύκολο σ αυτή τη ζωή. πολύ το φιλοσόφησα!..

δε θέλω να πάω αθήνα. σας το είπα..?


(άσχετο. πήγα στο Μέγαρο τη Κυριακή που μας πέρασε. είδα τα τσιγγάνικα βιολιά και τα άκουσα, μάλιστα. σούπερ πράματα! άξιζε κ με το παραπάνω το εισιτήριο.. δε θα σας πω πόσα έδωσα! να πάτε κι εσείς στο μέγαρο. αξίζει!! τελικά είμαι πολύ καλλιεργημένο άτομο μπορώ να πω. και πολύ ψώνιο επίσης...)

(και κάτι άλλο που ξέχασα, εξίσου σημαντικό. η αδερφή μου έβαλε ίντερνετ στο σπίτι της (τι τραβάει κ αυτή η γυναίκα, το ίντερνετ της έλειπε) κ της έδωσα τη σελίδα του μπλογκ. της άρεσε λέει κ ότι είμαι σούπερ συγγραφέας. λέω εγώ, άμα δε παινέψεις το σπίτι σου χα χα χα! άντε με γειά το ίντερνετ αδελφούλα κι εύχομαι ν αποκτήσεις κι εσύ μπλογκ!)(και κάτι άλλο, μάλλον πρέπει να σκεφτείς ν αγοράσεις λαπτοπ για τ αγόρια γιατί προβλέπω ξεμάλλιασμα της θυγατέρας σου, ένα 24ωρο δε φτάνει να κρατήσουν βάρδια μπροστά σ ένα υπολογιστή τα 5 ζουζούνια!)

23.2.09

Παραμύθι.... &κάτι συγκλονιστικό

Τζάνειο που λέτε. με πήραν τηλ για μόνιμο διορισμό. Αθήνα που λέτε. σκατά.


και συνεχίζουμε με το παραμύθι μας...


Ο ιδιοκτήτης ήταν εκνευρισμένος κ παραλίγο να ρίξει όλους τους κατοίκους του ραφιού.
"- Ουφ! Ούτε μια τρύπα στο τοίχο δε μπορώ να κάνω!" φώναξε αγανακτισμένος κρατώντας με δολοφονική διάθεση το δράπανο κ ετοιμάστηκε ν ανοίξει άλλη μια τρύπα , που αν λάβουμε υπόψην τις δεξιότητές του, ήταν κυριολεκτικά μια τρύπα στο νερό κι όχι στο τοίχο...
βρρρρζζζζζζννν... βρρρρζζζζζζζζζζζζζζζζννν... αυτό συνεχίστηκε για 2 ώρες. ευτυχώς ήταν μονοκατοικία κ οι γείτονες ήταν ολίγον βαρήκοοι...

σταμάτησε και κοίταξε από απόσταση.
"- Θαύμα!" αναφώνησε. και του άρεσε πολύ το αποτέλεσμα.
οφείλουμε να ομολογήσουμε πως παρά την αδεξιότητά του, στερέωσε 2 πολύ ωραία ραφάκια στο τοίχο πάνω από το γραφείο του. το ένα ήταν λίγο πιο ψηλά από το άλλο, δίπλα- δίπλα.

"-Μα είναι χαζός αυτός ο ιδιοκτήτης. δες που τα έβαλε τα ράφια. και καθόλου φαντασία και μυαλό! κανονικά θα έπρεπε να ήμασταν πιο χαμηλά, τώρα θα πρέπει να γίνονται καμηλοπαρδαλες όσοι θέλουν να μας θαυμάσουν..." είπε το ένα από τα δύο αυστριακά γουρουνάκια, ξυνίζοντας τη μουσουδίτσα του
"- έχεις δίκιο" , αναφώνησε το δεύτερο. " πως θα κάνουμε σουξέ τώρα!?" απόρησε...
κ άρχισε το "θάψιμο" του ιδιοκτήτη...

Αφού τα ταίριαξε όλα επάνω στα ράφια, με περισση αγάπη και φροντίδα, άρχισε ν αναπολεί τις στιγμές που του τα χάρισαν. γιατί σχεδόν όλα ήταν χαρισμένα, εκτός από τα κρητικά αντικείμενα και το θασιώτικο πιατάκι..

"- Γουρούνι δεν ήθελες?! ε ε?! να, φα΄το τώρα, άψητο μάλιστα!" και του πέταξε ένα ροζ λούτρινο γουρουνάκι στη μούρη, ο φίλος του που έμενε στην Αυστρία κ ερχόταν που κ που για διακοπές.
"- σα να μου μοιάζει!" έκανε ο ιδιοκτήτης και γέλασαν παρέα με το φίλο του.
"- Στην Αυστρία τα γουρουνάκια φέρνουν καλή τύχη. κ επειδή δε μπορείς να κουβαλάς κοτζαμάν γουρουνο στη τσέπη σου, σου έφερα κ 2 μικρούλικα!" είπε ο φίλος κ του έδωσε 2 γουρουνάκια πορσελάνινα κολλητά, το ένα ροζ κ το άλλο πράσινο, να κάθονται δίπλα δίπλα. κατευθείαν τα έβαλε στο ράφι του ο ιδιοκτήτης. κάθε φορά που τα κοίταζε, έτσι μαζί που ήταν, του θύμιζε το δέσιμο που είχαν με τον φίλο του. τόσο μοναδικό αλλά τόσο εύθραυστο που άρχισε να ραγίζει από το καλοκαίρι εκείνο... ευτυχώς, σκέφτηκε, τα γουρουνάκια δε πάθανε τίποτε. κι ας ράγισε η δική του καρδιά με την άσχημη τροπή που έπαιρνε η φιλία τους...

συνέχεια σε κάποια από τις αναρτήσεις μου...

19.2.09

Ashame.. & game..

ντροπή σας καλέ.

αν δε κάνω σχόλιο στα μπλογκ σας, δεν περνάτε ούτε γι αστείο απ το δικό μου. τς τς τς...
δεν αναφέρομαι στους τακτικούς αναγνώστες μου που είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού αλλά για όλους τους "άλλους"...

κ σε όποιον θυμώσει, ξύδι.


και συνεχίζω με ένα ωραίο παιχνιδάκι που με κάλεσε να παίξω η Γέωγεω μου.

Λόξες και κουσούρια


υπάρχουν μερικά πράγματα που όπως λέει η Γέωγεω, αν δε γίνουν έτσι όπως τα θέλω ΕΓΩ, παθαίνω κρίση, ανεβαίνει η πίεση (κ δεν είναι σωματικό, είναι ψυχολογικό, χρειάζομαι ΑΤΑΡΑΞ επειγόντως..) γίνομαι ταύρος σε γυαλοπωλείο, ξενερώνω, εκνευρίζομαι απίστευτα κ με κοιτάν οι άλλοι κ βγάζουν αβάσιμα ΤΟ ΤΟΝΙΖΩ ΑΒΑΣΙΜΑ και αναξιόπιστα κι επιπόλαια συμπεράσματα ότι εγώ, το τονίζω, ΕΓΩ είμαι ευέξαπτη.

1. το χαρτάκι που γράφει τη προέλευση και από τι είναι φτιαγμένη η κουβέρτα, πρέπει να βρίσκεται στα πόδια. αν βρίσκεται πανω, τρελαίνομαι. νομίζω πως γεμίζω μύκητες, μικρόβια, σαλμονέλες (ποιός ξέρει τι κυκλοφορεί στα πόδια του Άκη) κ δε κλείνω μάτι όλη νύχτα. θα τη γυρίσω αλλά θα με κοιτάξει ο Άκης με ύφος "είσαι ιδιότροπη" χωρίς να μου το πεί βέβαια...

2. το καπάκι από τη τουαλέτα πρέπει να είναι κάτω. δε μπορώ να το πιάνω συνέχεια να το κατεβάζω. ξέρετε πόσα μικρόβια έχει? ΓΕΜΙΖΩ ΜΙΚΡΟΒΙΑ. άτιμο ΤΕΙ. εκεί μας έκαναν μανιακούς.

3. οτιδήποτε αγοράζω σε συσκευασία ΠΡΕΠΕΙ, το τονίζω υπερβολικά, Π Ρ Ε Π Ε Ι να το ανοίξω, σκίσω κτλ πρώτη ΕΓΩ. αν το κάνει άλλος, βγάζω αφρούς. ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΡΕ, ΕΓΩ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΑ, ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΞΕΤΥΛΙΞΩ. κ έκανε η πεθερά μου το λάθος το μεγάλο, όταν πήρα την μασιά την belissimma της imetec που κάνει και μπούκλες και πράσα και γω δε ξέρω τι, την έβγαλε από τη συσκευασία της, αυτή πρώτη. είχα γίνει μπουρλότο. αλλά δε μίλησα. γιατί θα μ έλεγε παράξενη. λες κ αυτή δεν είναι. τελοσπάντων. ευτυχώς ο Άκης μ έμαθε.

4. όταν περνάω φλεβικό καθετήρα, abocath, veflon, αυτό που βάζουν στη φλέβα για να συνδέσουν τον ορο μετά ντε, θέλω να το κάνω ΜΟΝΗ ΜΟΥ. αν βρίσκεται συνάδελφος στο θάλαμο, τρυπάω όπου ναναι, ότι ναναι. δε μπορώ να συγκεντρωθώ. κ κάνω τον ασθενή κόσκινο. πόσο μάλλον αν με καθοδηγεί κ με πιέζει να κάνω γρήγορα. ΑΓΚΡ!

5. θέλω αγκαλιές όταν πέφτω για ύπνο για να ζεσταθώ. αν πέσω μόνη στο κρεβάτι χωρίς αγκαλιά, δε με κάθεται καλά και κρυώνω. οπωσδήποτε αγκαλιές!

6. μ ενοχλούν απίστευτα οι άνθρωποι που δεν φροντίζουν την οσμή της στοματικής τους κοιλότητας. δε λέω για τα δόντια, αλλά για τη μυρωδιά που μόλις έρθει στα ρουθούνια μου, μου έρχεται να ξεράσω. έλεος ανθρωπέ μου, τις τσίχλες και τις καραμέλες για ποιό λόγο τις εφεύρεσαν? το στοματικό διάλυμα το ξέρεις?... ειδικά με τους ασθενείς. κ τους δίνουμε και κάτι ξυλάκια με κάτι σαν παστίλια στην άκρη με γεύση λεμόνι, πολύ σούπερ. τι τα κάνουνε? τα κρατάνε για το σπίτι? ελεος?..

7. αααα!! όταν τακτοποιεί άλλος τα πραγματά μου, εκτός απ τον Άκη κ τη μαμά μου. ΑΓΚΡΡΡΡ πολύ όμως. δε μπορώ. γιατί τα βάζει όπου ναναι κ δε ρωτάει που τα βάζω. εγώ ρε, όταν πάω να βοηθήσω πάντα ρωτάω τι μπαίνει που. σεβασμός. πως το λένε. αμα πια.

8. σιδερώνω πάντα τα εσώρουχά μου (μικρόβια ντε) κ όποιος τολμήσει να πλύνει ρούχα μου κ να μη μου τα σιδερώσει (εκτός από αυτά που δεν χρειάζονται σιδέρωμα) του σέρνω πολλά. από μέσα μου πάντα. έχομεν και μια ηθική... κ ποιός του είπε να πλύνει τα ρούχα μου?..

9. πολύ περιαυτολόγησα βρε παιδί μου!! ααα και το άλλο. οι χοντρές πλάκες. ειδικά το τρόμαγμα που το χει ψωμοτύρι ο πεθερός μου. μια φορά πήγε να με τρομάξει, τραβώντας τη τσάντα μου σε ένα σουπερμάρκετ χωρίς να το πάρω χαμπάρι, και καλά κλέφτης κ όταν τον κοίταξα, πιστέψτε με, θα προτιμούσε να έσκαβε στα κάτεργα, παρά να μου το κάνει αυτό.

10. έχω λόξα με τα αρώματα, αρωματικά σαπούνια, λοσιόν, κρέμες κτλ κτλ. έχω ένα σωρό κ φοράω 1-2. ξοδεύω πάρα πολλά λεφτά για το θέμα. πήρα πρόσφατα τη bulgari notte. γαμάτη. έχω κ την armani code, κ την kenzo flower και αφρόλουτρα και μπόντι λοσιον πανάκριβα αλλά είπαμε, φοράω ένα - δύο...


αυτά που λέτε!!! καλώ στο παιχνίδι αυτό την ειρήνη, την ναγια, την μαρια και την ντοροθυ! μάκια σας!

17.2.09

Παραμύθι..

.. μυθι, μυθι, το κουκί και το ρεβύθι!!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα όμορφο ράφι, δίπλα και κάτω από ένα άλλο ράφι, το ίδιο όμορφο αλλά λίγο πιο προσωπικό και μοναχικό. Το ράφι αυτό είχε χρώμα ξύλου λεύκας, μια πολύ όμορφη απομίμηση, αν κ ο ιδιοκτήτης του ραφιού το ήθελε σε σκούρο χρώμα. το σκούρο χρώμα όμως δεν ταίριαζε με τα άλλα τα έπιπλα, οπότε συμβιβάστηκε με το ανοιχτό πλην ωραίο ράφι...

Αυτό το ράφι, είχε επάνω του πολλά πράγματα που τα μάζεψε ο ιδιοκτήτης από φίλους που του τα φέρανε όταν ταξίδεψαν σε ξένες χώρες αλλά και μέσα στην Ελλάδα. είχε κ μερικά δικά του. το αγαπημένο αντικείμενο του ιδιοκτήτη ήταν ο δερβίσης. ένας πήλινος δερβίσης, τοσο καλοφτιαγμένος και ζωντανός, με την φορεσιά του ν ανεμίζει και τα χέρια του ανοιχτά ν ανοίγουν μια αγκαλιά για όλο τον κόσμο...

"- Και γιατί παρακαλώ να είναι ο δερβίσης το αγαπημένο αντικείμενο του ιδιοκτήτη μας?" διαμαρτυρήθηκε η ισπανίδα χορεύτρια που μοιραζοταν το ράφι.
"- Γιατί αυτό του αρέσει! έλα μη γίνεσαι ζηλιάρα, αυτός ο ιδιοκτήτης ότι να' ναι θέλει, σε άλλες στιγμές κ άλλα μέρη! Δε θυμάσαι με πόση λατρεία με κοιτούσε κ με κρατούσε όταν με πρωτοέβαλε στο ράφι?" απάντησε το Κρητικό μαχαίρι.
"- Εμένα όμως δε με κράτησε ποτέ με πάθος, μόνο όταν εξαφάνιζε τα σοκολατάκια που έκρυβα!" είπε με παράπονο η μεταλλική ελβετική καρδάρα.
"- Καλέ σταματήστε να γκρινιάζετε! κ ας ακούσουμε την ωραία ιστορία που έχει να μας πει το ράφι μας..." είπε το μεσσολογγίτικο κομπολόι.

συνέχεια σε κάποια από τις αναρτήσεις μου...

14.2.09

Αμάρτησα!

αμάρτησα η γυναίκα. δεν άντεξα. έφαγα ένα ολόκληρο κουτί smarties. είχα να φάω πάνω από δεκαετία σίγουρα. από τότε που ήμουν στο δημοτικό.

το θυμόσαστε το σωληνάριο με το πλαστικό το καπάκι? κ τα κουφέτα ήταν πιο μικρά από αυτά που τρώω εγώ τώρα αλλά ήταν το ίδιο νόστιμα τα άτιμα!!!

220 θερμίδες εξτρα σήμερα αγαπητοί μου. είναι πολλές. μάλλον θα στερηθώ κάτι άλλο για να ισορροπήσω τις καθημερινές θερμίδες..

χώρια που το βράδυ έχουμε καλεσμένους κ έχω φέρει του κόσμου τα φαγητά από το χωριό (αχ αυτή η μάνα μου....) ελπίζω να παραμείνω στα όρια...

ξέρει κανείς πόσες θερμίδες έχει ένα κομμάτι χορτόπιτα?...

μάλλον καλύτερα να μη ξέρω!!

άτιμη κενωνία...

10.2.09

Τον Φλεβάρη κι αν φλεβίσει...

... καλοκαίρι θα μυρίσει!!!

μπήκε κ ο Φεβρουάριος και πως περνάνε οι μέρες και οι βδομάδες, θα βγει κι αυτός κ χαμπάρι δε θα πάρω πάλι...

έκανα ζημιά χτες, έβαλα πολλά ρούχα στη κρεμάστρα, και ΓΚΡΑΤΣΣ πάει η κρεμάστρα. δε βαριέσαι, έχω τον στιβαρό μου άντρα να την φτιάξει... το καμάρι μου, ο πασάς μου, η κολώνα του σπιτιού μου τελοσπάντων... εδώ τα βγάζει πέρα με μένα, με τη κρεμάστρα δε θα τα βγάλει? (βασικά κ εγώ μπορώ να τη φτιάξω, αλλά μη του στερήσω και την ικανοποίηση!)

πήρα πλυντήριο! ουάου! έχει κανένα μήνα που το πήρα, δεν είναι Miele αλλά κάνει πολύ καλή δουλειά κ έχει ωραία προγράμματα. είναι Ariston κ μπορώ να πω πως είναι άριστο!! έχει μάλιστα πάρει βραβείο για το πρόγραμμα που έχει για τα μάλλινα, λέει πως πλένει ακόμη κ αυτά που θέλουν πλύσιμο μόνο στο χέρι. πράγματι, έπλυνα 3-4 μάλλινες μπλούζες κ μου τις έβγαλε μπαμπάκι αν κ έβαλα κανονικό απορρυπαντικό σε σκόνη. να θυμηθώ να πάρω και υγρό και τέτοιο που βάζουνε στα μάλλινα κ στα ευαίσθητα. έχει και προγράμματα αποστείρωσης, τι να σας λέω τώρα... έγινα νοικοκυρά με την ουρά που λέει και η μαμά μου.

πήρα και χύτρα ταχύτητας να φτιάχνω γρήγορα φαγητά μα δεν ήξερα πως χρειάζεται λίγο νερό και όχι προ-βράσιμο κ έκανα φακές αλλά δεν ήταν ακριβώς φακές για φαγητό, ήταν φακές για την αποχέτευση... δε βαριέσαι, θα τη μάθω!! σήμερα θ αποπειραθώ να φτιάξω ρεβύθια, για να δούμε...

η δίαιτα πάει πολύ καλά, έχασα ήδη 4 κιλά. έμειναν 9. σούπερ.

αγόρασα κ ένα τζιν χτες από το mega outlet. επειδή δεν είχε νούμερα αλλά μου άρεσε τρομερά, το αγόρασα λίγο μικρότερο.. οπότε με περιμένει να το τιμήσω μετά τη δίαιτα. βρε και τώρα το τιμώ αλλά φαίνεται άσχημα ο κώλος μου!

θα πάω κ γι άλλα ψώνια σήμερα, θα το γλεντήσω που λένε. μόλις φάω θα κατέβω κέντρο να ξεσαλώσω... θέλω μπότες ψηλές, μπότες χαμηλές, παπούτσια αθλητικά, παντελόνι, φούστες, μπλούζες (γ.....ε τα, δεν έχω ρούχα να βγω στο κόσμο ευπρεπής...) εσώρουχα (γ.....σε τα παραπάνω...) και τα λοιπά και τα λοιπά... πάει ο μισθός μου... οκ δε θα τον φάμε κι όλον (δύσκολο αυτό σε μια μέρα) αλλά θα ξοδέψω σημαντικό ποσό...

μαθήματα σεβασμού

το πρώτο πράγμα που μας έμαθε ένας ξακουστός καθηγητής στο ΤΕΙ, όταν σπούδαζα (κ νομίζω πως είναι πέρισυ αλλά έχουν περάσει ήδη κάμποσα χρόνια) είναι να φωνάζουμε τους ασθενείς μας με το επίθετό τους κ αν δε το ξέρουμε, κύριο ή κυρία κι όχι γιαγιά και παππού. τους δίνουμε μια αίσθηση σεβασμού προς αυτούς κ μας σέβονται κι αυτοί το ίδιο (δε μιλώ για τις εξαιρέσεις!)

είναι πολύ σημαντικό αγαπητοί μου να αναφερόμαστε σε μεγαλύτερο και πολύ μεγαλύτερο άνθρωπο με το "κυριε ή κυρία", με το "σεις" και με το "σας" που λένε. φανταστείτε τον εαυτό σας δεκαετίας 60 και πάνω, να έχετε μοχθήσει για τα καλά που σας παρέχει η ζωή, να έχετε δει παιδιά εγγόνια και όλα τα όμορφα αλλά και τα άσχημα που έχει μια ζωή κ να σας αποκαλεί κάποιος νεότερος "αντε ρε γιαγιά κουνήσου" ή "παππού παρ τα στραβάδια σου". ντροπή πρώτα σε σας... βέβαια δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις όπου η προσφώνηση "γιαγιά ή παππούς" έχουν τη τιμητική τους κ οι άνθρωποι που το ακούνε χαίρονται και χαμογελάνε ακόμη και τα μουστάκια τους! το ίδιο περίπου συμβαίνει με το "θείος" ή "θεία"..μάθετε να βοηθάτε εκεί που χρειάζεται, ρωτώντας πρώτα, χωρίς να υποβιβάζεται η αξιοπρέπεια κανενός.. προσπαθήστε να κρατήσετε τους τύπους, για να εισπράξετε την ίδια, μη σας πω και παραπάνω, ευγένεια. στο κόσμο που ζούμε έχει εξαφανιστεί η ανθρωπιά μας, η ηθική μας, η αθωότητά μας. ας δώσουμε δυναμικό παρών κ ας αναπτερώσουμε την ελπίδα πως ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που σέβονται τους ανθρώπους. ας θυμηθούμε την ευγενή φύση μας κ για ποιό λόγο λεγόμαστε άνθρωποι κι όχι ζώα...

είχαμε και φασαρίες σήμερα στη δουλειά, θέλουν να μεταθέσουν άτομο από το τμήμα μας σε άλλο τμήμα, αλλά μας κακοφάνηκε πάρα πολύ... πάρα πολύ όμως...

αυτά τα λίγα αγαπητοί μου μπλόγκερς!
ελπίζω η εβδομάδα σας να ξεκίνησε όμορφα, όχι σα τη δική μου που τρέχω συνέχεια!! καλή συνέχεια λοιπόν κ πολλά μάκια σας

2.2.09

Στο Προμαχώνα..

..όλο το χειμώνα!!

ναι αγαπητοί μου μπλόγκερς, κ εγώ με το μέρος των αγροτων είμαι, με ποιούς θα ήμουν άλλωστε όταν όλη η ζωή των γονιών μου ήταν κ είναι ακόμη στα χωράφια?

αν τους δείτε θα καταλάβετε πόσο τους έχει σκάψει η κούραση, το χώμα, ο ήλιος, ο αέρας... θα καταλάβετε γιατί κάνουν αυτή την δουλειά κ δεν επέλεξαν κάτι άλλο, πιο "εύκολο"... γιατί οι καλοί άνθρωποι, αυτοί που αγαπούν πολύ το τόπο τους κ το κομματάκι που τους έδωσε ο Θεός, το καλλιεργούν κ το φροντίζουν σαν παιδί τους... ο πατέρας μου ειδικεύεται περισσότερο στα πρακτικά θέματα, ενώ η μητέρα μου υπενθυμίζει κ πιέζει τον πατέρα μου για τις δουλειές που πιθανόν χρειάζεται ένα μικρό κομματάκι χωραφιού για να μη πάει στα κομμάτια ο κόπος...

αγοράζεις αγροτικά μηχανήματα (πρώτο κ καλύτερο το τρακτέρ) επισκοπείς το χωραφάκι σου, αποφασίζεις τι θα το σπείρεις, αγοράζεις σπόρο, λίπασμα, ποτιστικά (σωλήνες, πυραυλους, άλλους σωλήνες για πότισμα σταγόνας, μοτέρ γι άντληση νερού) ξοδεύεις ένα σωρό για το πετρέλαιο ή και το ρεύμα, αγοράζεις τ αναγκαία φυτοφάρμακα (μερικοί βέβαια κάνουν αλόγιστη χρήση) ή ακόμη πιο κουραστικά, αποφασίζεις να καλλιεργήσεις βιολογικά με κίνδυνο η μισή ή κ παραπάνω παραγωγή σου, να μην ευδοκιμήσει, ξοδεύεις άπειρο χρόνο, από την αυγή του ήλιου μέχρι και τη δύση για το χωράφι σου,γιατί κάθε ώρα της μέρας έχει διαφορετικές ανάγκες... έχεις κρυφά μέσα στο μυαλό σου την ελπίδα να δεις το χωραφάκι σου ν αναπτύσσεται, να μεγαλώνει...

αφού το σπείρεις ν αγωνιάς πότε θα βρέξει για να σκάσει ο σπόρος... κ αν δε βρέξει, ν αναγκάζεσαι να το ποτίσεις ξοδεύοντας και χρήμα και χρόνο αλλά δεν σε νοιάζει, σε νοιάζει μόνο το χωραφάκι σου... κι αφού σκάσει ο σπόρος κ αναθαρρήσεις, να περιμένεις να ανέβει το φυτό στην επιφάνεια... κ μόλις δεις τα φυλλαράκια του ν αγαλιάζει η ψυχή σου, ξέρεις ότι το έθρεψες σωστά μέχρι στιγμής κ συνεχίζεις με περισσότερη ελπίδα για την νούμερο ένα παραγωγή... κ μόλις αρχίσουν οι εχθροί να το χτυπούν, να συμβουλεύεσαι γεωπόνους κ όχι μόνο για την καλύτερη και πιο ακίνδυνη αντιμετώπιση αυτών. να ξοδεύεις χρόνο άπειρο να βγάζεις τα άχρηστα χόρτα που απορροφούν όλα τα θρεπτικά συστατικά του εδάφους κ δεν αφήνουν τίποτε για το φυτό σου, να σκοτώνεις τα ζουζούνια που τρώνε τα φυλλαράκια του κ αφού δεις πως αυτά που κάνεις βοηθούν, αναπτερώνεται ακόμη περισσότερο η ελπίδα σου... το ποτίζεις όταν έχει δροσιά, κι αυτό σημαίνει αργά τη νύχτα του καλοκαιριού, κι ας σε τσιμπούν τα κουνούπια (κ στα χωράφια έχει άπειρα...) κι ας κάθεσαι μόνος στο τρακτέρ να περιμένεις να τελειώσει το πότισμα, μετά τα μεσάνυχτα, αποστερώντας τον εαυτό σου από την οικογένειά σου, τέτοιες ωραίες καλοκαιρινές βραδιές, ενώ όλοι οι φίλοι σου έχουν πάει διακοπές ή κοιμούνται στο μαλακό κρεβατάκι τους... κ βλέπεις το φυτό ν αναπτύσσεται, να μεγαλώνει, να θεριεύει κ είσαι χαρούμενος, πολύ χαρούμενος, η ψυχή σου κοντεύει να βγει απ το καλούπι του σώματος για το υπέροχο φυτό που έφτιαξες με τόσο κόπο!... λιώνοντας κάτω από τον ήλιο, στον αέρα... κ υπάρχουν φορές που αντί να βρέξει, ο ήλιος χτυπά ανελέητος... κ άλλες φορές που αντί να έχει λιακάδα, ρίχνει χαλάζι που καταστρέφει το φυτό... αλλά εσυ συνεχίζεις, γιατί το χαλάζι δεν έφτασε ακόμη στο φυτό της ελπίδας σου... κ βλέπεις πως το φυτό σου, το χωραφάκι σου ολόκληρο φτιάχνει τον καρπό που τόσο περίμενες... κ κανονίζεις για τη συγκομιδή του, πόσο θα στοιχίσει, ξένα χέρια, ξένες μηχανές, επιπλέον μεροκάματα για σένα αλλά δε σε νοιάζει, σε νοιάζει η υπέροχη ποιότητα που έβγαλες με τόσο κόπο κ θέλεις τόσο να δώσεις να την επεξεργαστούν για να έχει όλος ο κόσμος φαγητό, να μη του λείψει τίποτε... κι άλλες φορές ο καρπός να μην είναι καλός, να τον τρώει το σκουλήκι, να τον σαπίζει η υγρασία κ να ψάχνεις πάλι τρόπους να τ αντιμετωπίσεις... κ αφού παραδώσεις τη συγκομιδή σου να περιμένεις την πληρωμή, που δεν καλύπτει ούτε το ένα εκατοστό από όλα αυτά που έδωσες στο χωραφάκι αυτό αλλά δε σε νοιάζει, σε νοιάζει μόνο να βγάλεις το χειμώνα από τα λιγοστά χρήματα που θα εισπράξεις κι ας μη ξέρεις πότε και πόσα...

αυτή είναι πραγματικά η ζωή ενός αγρότη που αγαπά τη δουλειά του... και πιστέψτε με, όλοι οι αγρότες έχουν επιλογή για "κάτι καλύτερο"... αλλά στα χρόνα που φτάσαμε, αναγκάζονται να παίρνουν τα δραστικά μέτρα, με το κλείσιμο των δρόμων, των τελωνείων και των λιμανιών ώστε να ικανοποιηθούν κάποια βασικά γι αυτούς αιτήματα που για όλο τον υπόλοιπο λαό είναι αυτονόητες παροχές...

πληγώνομαι πολύ από τη σημερινή κατάσταση... θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη, γι αυτόν που ουσιαστικά θρέφει όλο το κόσμο...

θα έπρεπε να ντρέπονται οι αρμόδιοι. πραγματικά θα έπρεπε.

γι αυτό μην αγανακτείτε όταν ακούτε για τους αγρότες. λίγα είναι αληθινά γιατί ούτε οι ρεπόρτερ, ούτε οι παρουσιαστές έζησαν από πρώτο χέρι την αγροτιά, για να τα πουν όπως πρέπει...
δείτε τοπικά δελτία ειδήσεων, εκεί πιστεύω ακούγεται η πραγματική φωνή του έλληνα αγρότη, περισσότερο αληθινή...

χρωστούν στην οικογένειά μου πάνω από 5.000 ευρώ για παραγωγές που παράδωσαν τον Ιούνιο - Ιούλιο... κι όχι μόνο στην οικογένειά μου αλλά και πόσες άλλες ακόμη οικογένειες...

ντροπή στους αρμόδιους. ένα επάγγελμα που όσο το πρόσεχαν τόσο αναπτυσσόταν, το έχουν δώσει στους ξένους και το έχουν υποβιβάσει και ποιοτικά και ποσοτικά, εισάγοντας πρώτες ύλες που πολύ άνετα μπορεί η Ελλάδα ν ανταπεξέλθει στις ανάγκες της και χωρίς εισαγωγές. αρκεί η κατάλληλη στήριξη, αλλά φαίνεται πόσο νοιάζονται τα μεγάλα ονόματα...

αυτά αγαπητοί μου μπλόγκερς... σας αφήνω με πόνο ψυχής για το θέμα...