Ο Εγκέλαδος και τα χούγια του

Ά πα πα πα.

Τι ήταν το χτεσινό. Ο Εγκέλαδος πάλι θύμωσε. Και τη πληρώσαμε έμεις..




Δε τη παλεύω με τους σεισμούς. Μικρή έβλεπα συχνά εφιάλτες πως γινόταν σεισμός, έμπαινα κάτω από το τραπέζι μας, δεν προλάβαινε να μπεί κανένας άλλος κι έμενα ορφανή στο κόσμο.. Μπορεί να παίζουν ρόλο και οι ασκήσεις που μας κάναν για το σεισμό στο σχολείο. Εκτός του ότι δεν έπιανα πάντα όλα όσα λέγανε, πάντα έμπαινα καθυστερημένα κάτω από το θρανίο (καθόμουν και μόνη μου).


Πρώτη φορά έζησα σεισμό όταν ήμουν φοιτήτρια, 2005 η 06 που είχε γίνει ένας μικρούλης σεισμός στη Σαλονίκη. Όχι αυτόν που έβαλα στην εικόνα, αυτό είναι αφιέρωμα για το μεγάλο σεισμό της Θεσσαλονίκης που ούτε καν ζούσα τότε..
Που λέτε, εκείνη τη στιγμή ήμουν ξαπλωμένη, έτοιμη για ύπνο και κουνήθηκα. Πότε ντύθηκα, ετοιμάστηκα κι έφυγα έξω, χαμπάρι δε πήρα. Τύφλα να χει ο φλας γκόρντον. Κι έμεινα έξω μέχρι να μου περάσει ο φόβος. Είχα τρομάξει πάρα πολύ και κανείς δε με έπαιρνε στα σοβαρά, σιγά μωρέ ένας σεισμός ήταν, δεν έπαθες δα και τίποτα.. τέτοια πράγματα ρε παιδιά! αναισθησία! Και από τότε μέχρι και τώρα μερικές φορές, όταν ξαπλώνω μπρούμιτα και νιώθω τη καρδιά μου να χτυπάει, νομίζω πως γίνεται σεισμός..


Εχτές ευτυχώς ήμουν με τον Άκη και βλέπαμε ταινία στο κρεβάτι μας (όχι, δε κάναμε κάτι άλλο, ντροπή σας δηλαδής!) όταν κουνηθήκαμε και πετάχτηκα σαν ελατήριο ευθεία κάτω από τη κάσα της πόρτας. Έτρεμαν τα πόδια μου και δάκρυσα απ τον φόβο μου... ο Άκης με πήρε αγκαλιά και με κρατούσε σφιχτά μέχρι να ηρεμήσω.. Πάλι καλά που ήμασταν μαζί και δεν ήμουν μόνη να πάθω κανένα σοκ πάλι! Μου πέρασε σχετικά γρήγορα αφού το πήρα απόφαση πως εδώ είναι Σαλόνικα και κουνιούνται συχνά.




Τέτοια πράγματα ο σεισμός μάι φρέντς. Ελπίζω την επόμενη φορά να είμαι πιο ψύχραιμη και να φερθώ πιο ώριμα. Αλλά κι αυτός να μην έρχεται απροειδοποίητα. Ας παίρνει κανένα τηλέφωνο πρώτα!