Κάνει νύστα ή νυστάζω;

Αγαπητοί μου μπλόγκερς

σήμερα κοιμάμαι όρθια. ίσως φταίει που δεν κοιμήθηκα αρκετά (από τις 11 έπεσα για ύπνο, πόσο πιο νωρίς να την έπεφτα?!) ίσως φταίει που ξύπνησα πριν από τα κοκόρια(στις 6 αγαπητοί μου...ΣΤΙΣ ΈΞΙ.. ΑΚΌΜΗ ΝΑ ΤΟ ΧΩΝΈΨΩ..) ίσως φταίει και το ότι ζαβλακώθηκα με το σίριαλ Dr HOUSE MD..

Δεν ξέρω αν σας το είχα αναφέρει παλιότερα μα το συγκεκριμένο σίριαλ με τρελαίνει. Είναι το μοναδικό που θα καθήσω να το δω από την αρχή μέχρι και το τέλος (όταν προβάλλοταν στη τιβί, δεν σηκωνόμουν ούτε στις διαφημίσεις) και δε θα δώσω σημασία σε τίποτε άλλο, ο κόσμος όλος να γκρεμίζεται! Είναι τόσο ωραίο, τόσο αναλυτικό, καλά για το τύπο δε το συζητάμε, ο Δρ Χάουζ ένας παλιοκερατάς που λένε και στη ταινία μα καταπληκτικός και στο παίξιμό του και στον ρόλο τον οποίο υποδύεται. Είπαμε, μικρή ήθελα να γίνω γιατρός, γι αυτό έγινα και νοσηλεύτρια (άμα διάβαζα λίγο ακόμα ρε.. λίγο.. τι ήταν? 16000 μόρια ήταν αυτά! χα χα..) και με συναρπάζουν πολύ αυτά τα ιατρικά και τα τρεχαγύρευε.. έχει και μερικές ωραίες υποθέσεις που διαδραματίζονται ανάμεσα στα ιατρικά περιστατικά, κοινωνικές, ερωτικές κι έτσι, που σε συνεπαίρνουν κι αυτές.. γενικά όλη η σειρά ειναι κορυφαία...

Υπάρχει και η άλλη σειρά, η Grey's Anatomy αλλά δε τη συμπαθώ ιδιαίτερα επειδή είναι περισσότερο κοινωνική και δεν έχει τόσο ιατρικό "ζουμί" στα επεισόδια. μάταια προσπαθεί να ξεπεράσει τον ένα και μοναδικό δόκτωρ Χάουζ..

Σε λίγο καιρό θα σηκώνω και φωτός να δείτε τι καλούδια φτιάχνω, γιατί μερικές μερικές έκαναν παράπονα! να δείτε και τον άντρα μου, και το "πίτι" μας (το αποκαλούμε χαϊδευτικά με τον Άκη έτσι) και το μαγαζί μας και το νοσοκομείο (για το τελευταίο δε σας υπόσχομαι πολλά..)

Σήμερα πήραν εξιτήριο δύο ασθενείς από τη κλινική μας που ο ένας ήταν σε σχετικά άσχημη κατάσταση και η άλλη ήταν.. χμμ θα σας γελάσω, πάντως ήταν σε καλύτερη κατάσταση από τον κύριο Σ. ο κύριος Σ. ήταν κατάκοιτος, έχω την εντύπωση πως μπορούσε να σηκωθεί μα ήταν λίγο αποσυντονισμένος από το περιβάλλον και δεν μπορούσε να συνδυάσει κάποια απλά πράγματα, όπως από το ποιά μεριά να σηκωθεί, πως να σύρει τον ορό για να μη τραβηχτεί και γενικά δε πολυμπορούσε που λέμε εμείς λαϊκά. Τον καθαρίσαμε 2-3 φορές, αισθάνθηκα άσχημα από τη συμπεριφορά της βοηθού γιατί δεν ήταν και ό,τι καλύτερο για έναν ασθενή ο οποίος έχει περιορισμένες κινήσεις... τον συμπάθησα ιδιαίτερα (όχι από το καθάρισμα, προς Θεού) μα έχω την εντύπωση πως τους ασθενείς που φροντίζεις περισσότερο, τους συμπαθείς περισσότερο... όταν του έβγαζα το abocath (τη "φλέβα" που λέμε εμείς, τη βελόνα που έχει συνδεδεμένη με τη φλέβα του ο ασθενής και του χορηγούμε από εκεί ορούς, αντιβιώσεις και πάει λέγοντας) και του είπα "να είστε καλά και να μη μας ξανάρθετε!" συγκινήθηκε τόσο πολύ που παραλίγο να δακρύσω κι εγώ... στεναχωρέθηκα που δε του έδωσαν την δέουσα προσοχή μα εχώ χωνέψει πως μερικές περιπτώσεις ότι και να κάνουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές, δεν βελτιώνονται...

Η άλλη η κυρία που πήρε εξιτήριο, ήταν περιπατητική αλλά την εξυπηρετούσα συχνά, για το οξυγόνο της, τα φάρμακα, τις ενέσεις κτλ κτλ.. ίδια περίπτωση με τον κύριο Σ. όταν της ευχήθηκα που θα έφευγε και με συγκίνησε βαθύτατα, πόσο καλύτερα μπορούν να νιώσουν μερικοί άνθρωποι από ένα χαμόγελο και μια απλή έκφραση... δε θέλω να το παίξω κάποια, ούτε και να φανώ αλαζόνας αλλά σκέφτομαι πως αν όλοι μας είχαμε μία δύο λέξεις ανθρωπιάς μέσα μας για τον γείτονα, τον περαστικό, τον άρρωστο, την γιαγιά, την θεία, το αδέσποτο και πάει λέγοντας, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος...

δυστυχώς πλέον όλοι κοιτούν να βγάλουν το μάτι του διπλανού τους κι ακόμη χειρότερα, να δαγκώσουν το χέρι που τους ταΐζει κι έχω απελπιστεί αρκετά από αυτή τη νοσηρή κατάσταση... ειδικά με τους καιρούς που έρχονται...

αυτό αγαπητοί μου μπλόγκερς, θα γίνεται μια φορά στο πανελλήνιο... πολύ σπάνια ανοίγομαι τόσο...