ιστορίες...

Είδα το μπλογκ της Σοφίας, συνάδελφου στην επιβίωση του τρελού κόσμου της Ελλάδος και του μεγαλείου της και καταζήλεψα!

είπα κ εγώ να γράψω καναδυο ιστορίες με θέμα την ιδιαιτερότητα που έχω (να μη πω αναπηρία γιατί δε ξέρω, δε μου κολλάει..) που δεν ακούω καλά και τα τραβάν οι άλλοι τα ζόρια...


θα σας πω αστεία περιστατικά που συνέβαιναν όταν έκανα τη πρακτική μου στη Σαλονίκη στο Παπαγεωργίου...

εννοείται ότι είχα ενημερώσει την τομεάρχισσα για το πρόβλημα καθώς και κάθε προϊσταμένη της κλινικής όταν άλλαζα τμήμα για περαιτέρω ενημέρωση του προσωπικού. έλα μου όμως που οι προϊσταμένες είχαν καλύτερη και σοβαρότερη δουλειά από το να πληροφορήσουν το προσωπικό μιας και η υπηρεσία μου σε κάθε τμήμα δεν υπερέβαινε τις δύο εβδομάδες..

αυτό είχε σαν συνέπεια κάθε φορά που με φώναζαν και δεν έδινα σημασία, με περνούσαν για σνομπ. αφού ερχόταν με κοιτούσαν και μου λέγαν καλά δεν ακούς που σε φωνάζω?με ύφος που έδειχνε την ανωτερώτητά τους ("σε μένα δε δίνεις σημασία μωρή?ξέρεις ποιά είμαι εγώ??) και όταν τους απαντούσα όχι, δεν ακούω καλά, ε ρε γέλια. έπαιρναν ένα ύφος αρχικά απορημένο κ μετά κατανόησης κ μου εξηγούσαν με τρόπο τι ήθελα να κάνω λες κ ήμουν από άλλο πλανήτη. αφού τους έλεγα να μου μιλάνε κανονικά αλλά να έχω οπτική επαφή, εξελισσόταν ομαλά τα πράγματα.

έλα μου όμως που μερικές δεν είχαν το χρόνο και την υπομονή να ασχοληθούν κ μου μιλούσαν μέχρι να τελειώσω την υπηρεσία μου από το τμήμα, λες κ ήμουν νοητηκά καθυστερημένη.. έκανα υπομονή, τι να έκανα η καψερή και τελείωνε κι αυτό το βασανιστήριο...

το πιο κορυφαίο ήταν στα χειρουργεία...όπου όλοι φορούσαν μάσκες και μου ανέθεταν να κάνω κάτι με αποστειρωμένα ή με καταγραφές και δε καταλάβαινα γρι...τους εξηγουσα ότι δεν ακούω καλά και πάλι μου το ξαναλεγαν με τη μασκα στο στομα..τους έλεγα ότι πρέπει να βλέπω τα χείλη τους αλλά μέχρι να γίνει όλη αυτή η διαδικασία, τους εξυπηρετούσε μια άλλη συνάδελφος...όχι οτι με πείραζε απλά προσπαθούσα να είμαι εξυπηρετική χωρίς αποτέλεσμα δυστυχώς.τι να κάνεις, cest la vie..

σκέπτομαι μήπως διάλεξα λάθος επάγγελμα αλλά παρά τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζω, πιστεύω στους τομείς που μπορώ να προσφέρω, προσφέρω και με το παραπάνω.. έτσι θέλω να πιστεύω δηλαδή. κ ξέρω πως η νοσηλευτική είναι ένα επάγγελμα που μεν το "έχουν" πολλοί αλλά το ασκούν λίγοι κ δε φτάνει κ χρειάζεται βοήθεια από όποιον μπορεί να προσφέρει, ο καθένας όσο μπορεί κι όχι όσο "λέει" ότι μπορεί..
γιατί έχω δει συναδέλφους να μην δινουν δεκάρα για τον άνθρωπο που πονάει, που ζητάει έστω ένα ποτήρι νερό που στην ουσία αυτή είναι η δουλειά τους, να βοηθούν στην αποκατάσταση του ασθενούς και στην εξυπηρέτησή του όσο αυτοί βρίσκονται στο νοσοκομείο, στο περιβάλλον εργασίας των νοσηλευτών..
είναι βέβαια μεγάλο ζήτημα που δε θα το κουράσω άλλο απλά μου κακοφαίνεται άλλοι που έχουν τις δυνατότητες και είναι "φυσιολογικοί" να φέρονται χειρότερα από έναν "ανάπηρο". που εγώ ναι μεν δεν ακούω καλά αλλά θα κάνω ότι μπορώ για να μην έχει παράπονο ο ασθενής μου (εκτός κ αν είναι κανείς ιδιότροπος, εκεί νίπτω τας χείρας μου!), και τη κουβέρτα θα του στρώσω και τα φάρμακά του θα του δώσω και την ένεσή του θα προσπαθήσω να κάνω με όσο πιο ήπιο τρόπο γίνεται και θα τον πληροφορήσω για κάθε τι που θα με ρωτήσει..όχι σαν μερικές που δίνουν το χάπι και γεία σας...
"αδελφή, μου δίνετε λίγο νερό γιατί δε μπορώ να σηκωθώ?"
"να πάρεις μόνος σου, τι με πέρασες, υπηρέτρια?"
αυτό είναι αδικαιολόγητο...
θα συνεχίσω την δημοσίευση απλά με πιέζει ο χρόνος και δε μπορώ να την ολοκληρώσω έτσι όπως πρέπει...