Μέσα μαζικής μεταφοράς και άλλα ωραία παραμύθια

Καλημέρα καταρχήν!

Ξύπνησα από το πρωινό φως του ήλιου που με κυνηγά κάθε μα κάθε πρωί και όσο νυσταγμένη και να είμαι, ξυπνώ απ τα χαράματα εκτός κ αν υπάρχει παντζούρι ή στόρι στο παραθύρι για το οποίο θα γράψω μια ωδή σε άλλη ανάρτηση.

Ξύπνησα γεμάτη έμπνευση και μια που δεν ενοχλεί το τσάκτσάκ του πληκτρολογίου στους υπόλοιπους, γιατί εμένα δε με απασχολεί διόλου, είπα να γράψω τις λιγοστές εμπειρίες μου με τα καταπληκτικά ελληνικά μέσα μαζικής μεταφοράς..

Μένω στην επαρχία, σε ένα χωριό 10 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά των Σερρών και από μικρή με πήγαινε η μαμά στη πόλη για διάφορα. Ψώνια, δουλειές, γιατρούς. Και τις περισσότερες φορές με το υπεραστικό κτελ του νομού . Θυμάμαι χαρακτηριστικά που ανεβαίναμε κάτι σκαλοπάτια μισό μέτρο και είχε πάντα ένα δάχτυλο σκόνη πάνω στις ράχες των καθισμάτων. Τα παράθυρα άνοιγαν στο πλάι κι έτριζαν (το θυμάμαι μιας και μικρή είχα καλύτερη ακουστική αντίληψη και άκουγα και καλύτερα) και δεν με άφηναν να βγάλω τα χέρια μου έξω μην μου τα κόψει κανένα φορτηγό. Το λεωφορείο το παίρναμε και για επισκέψεις στην αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη που τόσο λάτρεψα από μικρή. Η ώρα περνούσε μαρτυρικά. Ούτε να ζωγραφίσω ούτε να παίξω με φόβο μην χάσω τα παιχνίδια μου από το τράνταγμα. Θα μου πείτε αυτοκίνητο δεν είχατε? είχαμε και μάλιστα ένα πολύ χαριτωμένο βισσυνί Zastava αλλά ο πατέρας μου δεν είχε πάντα την ευκαιρία. Θυμάμαι και μερικές φορές που κατεβήκαμε στη Θεσσαλονίκη με αυτό. Και ξέχασε ο μπαμπάς τη μαμά στο δρόμο. Άλλη αστεία ιστορία που θα σας διηγηθώ άλλη φορά!

Καθώς περνούσαν τα χρόνια και αυξανόταν οι υποχρεώσεις και μειωνόταν το κουράγιο της μαμάς μου για βόλτες στην αγορά, κατέβαινα μόνη στη πόλη με το αγαπητό μας πράσινο λεωφορείο. Θυμάμαι έκανα συλλογή τα εισιτήρια και παίζαμε τον εισπράκτορα στο σχολείο. μοίραζα τα εισιτήρια κι όποιος από τη παρέα δεν είχε εισιτήριο κατά τον "έλεγχο" τον κυνηγούσαμε για να του κόψουμε πρόστιμο.

Όταν το περίμενα όλα καλά. απλά περνούσε από τη στάση του χωριού, ανεβαίναμε και μας κατέβαζε στα Σέρρας. Όταν όμως ήμουν στο πρακτορείο και περίμενα να φωνάξει για να "ακούσω" ποιό λεωφορείο πήγαινε στο χωριό, εκεί ήμουν σαν Αλβανός στη Κίνα. Φώναζε το μεγάφωνο, φώναζε το δύστυχο αλλά τι να καταλάβω η καψερή που φωνή είχε και στόμα δεν είχε. Να σας θυμίσω πως αν δεν διαβάζω τα χείλια του άλλου δύσκολα μα πολύ δύσκολα καταλαβαίνω τι λέει. Και με την αναγγελία αναχώρησης, έφευγα κι εγώ με το μπουλούκι στα διάφορα λεωφορεία. Τότε δεν είχε τοσο συνειδητοποιημένους οδηγούς να βάζουν ταμπέλα με το προορισμό στο παρμπρίζ και κάθε φορά που έψαχνα το λεωφορείο για το χωριό ήταν ένα μικρό αίνιγμα. Αυτό είναι, δεν είναι; Βέβαια θα έπρεπε να είχα ενημερώσει το προσωπικό του πρακτορείου για να με βοηθήσουν ανάλογα αλλά μικρή και ανόητη τότε, ούτε καν ασχολιόμουν με αυτούς. Είχα και την προκατάληψη ότι θα με συμπεριφερθούν "κάπως" και αυτό το "κάπως" με τρόμαζε.

Τη λύση στο κουίζ με τα λεωφορεία έδιναν οι συγχωριανοί και οι κοντοχωριανοί που έπαιρναν όλοι το ίδιο δρομολόγιο και με γλύτωναν από τη σπαζοκεφαλιά. Πως έτυχε τόσα χρόνια που χρησιμοποιώ το κτελ (δεκαετία και κάτι λίγα, ανέβαινα και για τεσσεράμισι χρόνια κάθε Παρασκευή-Κυριακή στο δρομολόγιο Σέρρες-Σαλονίκη, Σαλονίκη-Σέρρες) να μη μπω σε λάθος λεωφορείο, είναι ένα μικρό θαύμα..

Εννοείται τώρα που είμαι και πιο συνειδητοποιημένη ανάπηρη, ρωτάω πρώτα που πάει το κάθε λεωφορείο (βέβαια τώρα έχουν και κάτι χαριτωμένους πίνακες με τον προορισμό του καθενός που στις γιορτές βγαίνουν μηνύματα όπως "Καλά Χριστούγεννα" και "Καλό Πάσχα" και με ψιλοπαιδεύουν) και μετά ανεβαίνω, μη βρεθώ σε τίποτε χωριά έρημα και απόμερα του νομού και κάνω παρέα με τις κατσίκες..

Πρόσφατα έκανα μια γύρα με το αστικό της Θεσσαλονίκης, νούμερο 10 με τόνο (αυτό που πάει χαριλάου) και είδα πως έχουν αναγγελίες στάσεων. Αγανάκτησα γιατί τώρα που έφυγα από τη "πατρίδα" τώρα τα βάλανε.. Αλλά ας μην είμαστε εγωιστές, πολλοί άλλοι στη δική μου ίσως και χειρότερη κατάσταση θα μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν αυτές τις μαγικές, για μας, υπηρεσίες. Καιρός ήτανε.. με το αστικό είχα περάσει δράμα τους πρώτους μήνες μετοίκησης στη συμπρωτεύουσα. Ευτυχώς ξεπέρασα τις αναστολές μου και ρωτούσα ή ενημέρωνα τον οδηγό για οτιδήποτε χρειαζόμουν. Τι καλοί άνθρωποι! Εξεπλάγην που κάθε μα κάθε φορά με εξυπηρετούσαν τόσο υπομονετικά και τόσο κατατοπιστικά. Και γενικά με το κόσμο και τις αντιλήψεις του είχα εκπλαγεί, γιατί στις μεγάλες πόλεις είναι πιο ανοιχτόμυαλοί κι όχι τόσο προκατειλημμένοι όσο οι άνθρωποι στα χωριά ή στις μικρές πόλεις. Με βοήθησε πολύ αυτό και ήταν επίσης ένας λόγος που αγάπησα παραπάνω την Θεσσαλονίκη.

Έτυχε βέβαια με το κτελ να γίνουν κι ευτράπελα. Ρωτούσα πάντα τι ώρα είναι το επόμενο λεωφορείο και μου λέγανε γιατί στο εισιτήριο μπορεί να έγραφε μεν την ώρα αναχώρησης αλλά πολλές φορές την αλλάζανε. Έτυχε παραμονή πρωτομαγιάς να μείνω Σέρρες και να θέλω να γυρίσω το πρωί της επόμενης με το αγαπητό μας κτελ. Πήγα στις 10:30 στο πρακτορείο, έβγαλα εισιτήριο κ ρώτησα τι ώρα είναι το επόμενο, που μου είπαν πως ήταν στις 11. Περίμενα λοιπόν αλλά συγχωριανοί και κοντοχωριανοί πουθενά. μ έπιασε ένα μικρό άγχος αλλά σκέφτηκα πως οκέι, κάθομαι δίπλα από το γκισέ, όταν φωνάξει θα ακούσω φωνές και θα δω αν φώναξε για το χωριό ή όχι. Φτάνει η ώρα 11 και αρχίζει και φωνάζει ο μάστορας για Σαλονίκη και κάτι άλλα χωριά. Τον ρωτάω λοιπόν ποιό λεωφορείο είναι για το χωριό. Και μου απαντάει πως δεν έχει δρομολόγιο στις 11 σήμερα (αργία ντε). Παραπονέθηκα για την υπάλληλο που δεν μ ενημέρωσε σωστά και ρώτησα τι ώρα είναι το επόμενο, δυστυχώς στην ίδια υπάλληλο. Μου είπε πως έχει στις 12 παρα τέταρτο, το σιγούρεψα και πήγα να κάνω μια γύρα μιας και θα περίμενα τρία τέταρτα χωρίς σοβαρό λόγο..έκανα τη γύρα μου, πάω 12 παρα 20 στο κτελ και ρωτάω λοιπόν ποιό θα φύγει για το χωριό.

"Γεία σας, για το Χ ποιό λεωφορείο θα φύγει?"

"Με των 12?"

"12 παρα τέταρτο δεν έχει?"

"όχι, στις 12 έχει σήμερα, είναι αργία"

Ε και με πιάνουν κάτι νεύρα εκείνη τη στιγμή κ λέω οκέι Μαρία, ηρέμησε ένα τέταρτο είναι δεν είναι τραγικά τα πράγματα...Περίμενα λοιπόν να περάσει το καταραμένο τέταρτο..Φώναξαν για το χωριό αλλά όχι από το μεγάφωνο, αλλά έτσι απλά, σαν τέλαλης ας πούμε, κι εγώ δεν πήρα χαμπάρι τίποτα, ούτε και κοντοχωριανούς είχε, ούτε συγχωριανούς για να καταλάβω κάτι η καψερή. Δικό μου λάθος βέβαια που δεν ενημέρωσα τον τέλαλη ώστε να με πει να σηκωθώ να φύγω επιτέλους.. Αφού συνειδητοποίησα πως ήταν περασμένες 12 ρώτησα τον τέλαλη πότε θα φωνάξει. Κ γυρνάει κ μου λέει μόλις έφυγε, καλά φώναζα τόση ώρα, δεν άκουσες? "Όχι, δεν άκουσα γιατί δεν ακούω καλά."

Ο δύστυχος ο τέλαλης στεναχωρήθηκε αλλά με ρώτησε με παράπονο γιατί δε τον ενημέρωσα κι έμεινα σα τη καλαμιά στο κάμπο στα κτελ και μάλιστα τόση ώρα..του είπα πως περίμενα το μεγάφωνο και γι αυτό και δεν έκανα κινήσεις...

Πήγα στην μία υπάλληλο που με παραπληροφόρησε πριν, και ρώτησα τι ώρα , γι άλλη μια φορά, είναι το επόμενο για το χωριό. κατά τα λεγόμενά της είχε στις 1 και τέταρτο. Περίμενα λοιπόν άλλη μία ώρα και για να μη την πατήσω πάλι από τη χαζή υπάλληλο, επειδή ήταν τόσο βλήτο που μου έλεγε τα δρομολόγια της καθημερινής ενώ ήταν (ξαναλέω) αργία, ρώτησα και τον τέλαλη την ώρα που φεύγει ακριβώς το λεωφορείο. Ο άνθρωπος στεναχωρέθηκε ακόμη περισσότερο από τη κατάντια της χαζής και με καθησύχασε πως στο επόμενο δρομολόγιο θα είμαι σίγουρα μέσα, που έτσι κι έγινε...

Έφτασα σπίτι με τα νεύρα δαντέλες και τη μαμά μου να ρωτάει τι στο καλό έγινε... ε από τότε, ποτέ ξανά λεωφορείο τις αργίες και ποτέ μα ποτέ δεν πήγα στο ταμείο που έτυχε να δουλεύει αυτή η αργόσχολη...και πάντα μα πάντα ρωτάω τις πληροφορίες για τα δρομολόγια..

απλά θα ήταν καλό να υπήρχαν περαιτέρω μέσα πληροφόρησης για τα δρομολόγια και πιο έγκαιρα μάλιστα κι όχι απλά ένας τέλαλης που πολύ πιθανόν να μη τον ακούσω...

και απλά επιβιώνω ακόμη με τα κτελ και τα αστικά...

δεν σκέφτομαι να βγάλω άμεσα δίπλωμα γιατί δεν έχω τα χρήματα. αλλά και να τα βρω, τι θα οδηγάω? το φορτηγάκι του μπαμπά? μπα...ας βρω δουλειά και βλέπουμε τι θα κάνουμε πρώτα..

αυτά τα ολίγα με την τρελή μου περιπέτεια..