Ποιός ήταν ο τύπος? ο Γεώργιος Παπανικολάου? Ούτε εγώ ξέρω. Πάντως έκανε ένα πολύ καλό νοσοκομείο μπορώ να πω.
Πήγα σήμερα που λέτε να πιάσω δουλειά. Εννοείται πως όλο το βράδυ από την ανυπομονησία μου και τον ενθουσιασμό μου αλλά και από τη τρομάρα μου για το πως θα είναι τα πράγματα, μήπως δε μου κάνει εμένα η νοσηλευτική, δεν μπόρεσα να κοιμηθώ έτσι όπως κοιμάμαι όλες τις άλλες ημέρες...(τις άλλες ημέρες περιττό να σας πω ότι δεν
κοιμάμαι, αλλά πέφτω σε χειμέρια νάρκη..)
Ξυπνήσαμε με τον Άκη πρωί πρωί και με πήγε μέχρι το νοσοκομείο. Πήγα στη διοίκηση κτλ κτλ κτλ. Θα προσφέρω τις ανεκτίμητες υπηρεσίες μου (τρομάρα μας!) στην Β' Καρδιολογική(ναι, θα κάψω καρδιές στη κυριολεξία πλέον!). Το κτίριο απ έξω γράφει κάτι για καρδιοχειρουργικά ή καρδιολογικά, απ το άγχος μου τα ξέχασα. Με ψιλοτρόμαξε η επιγραφή αλλά σκέφτηκα "σιγά ρε Μαράκι, μια επιγραφή είναι, δε ξέρεις πως είναι στα νοσοκομεία? άβγαλτη το πήρες το πτυχίο?" και συνειδητοποίησα πως θα πρέπει να σοβαρευτώ επιτέλους. τουλάχιστον στο θέμα της δουλειάς. όχι οτι δε σοβαρεύτηκα. έτσι λέω δηλαδή.
Συμπέρασμα πρώτο: όταν αγχώνομαι πολύ, δυσκολεύομαι ν ακούσω τι μου λένε οι άλλοι. σημαντικό πρόβλημα μιας κ ήδη δεν ακούω αρκετά καλά όσο θα χρειαζόταν...
Συμπέρασμα δεύτερο: μετά από ένα περιστατικό παρεξήγησης θα πρέπει να προσέχω πιο πολύ την άρθρωσή μου και να μιλάω πιο καθαρά, όχι ότι έφταιγα εγώ που άλλα κατάλαβε ο τύπος κι άλλα είπα, αλλά ας μη δίνουμε κι αφορμές.
Συμπέρασμα τρίτο: θα πρέπει να είμαι απολύτως ήρεμη και συγκεντρωμένη σε αυτό που κάνω για να ακούω και να "πιάνω" αυτά που δεν ακούω, αυτά που μου λένε οι συναδέλφισσες (άντρα νοσηλευτή δε πρέπει να έχει το τμήμα), η προϊσταμένη, οι γιατροί, οι διευθυντές και πάει λέγοντας. αλλιώς κλάφτα Χαράλαμπε. θα παραιτηθώ και θα πάω στην Αριστοτέλους παρέα με ένα ακορντεόν (άσχετα αν δε ξέρω να παίζω και δεν είμαι για μουσικές εγώ..)
Συμπέρασμα τέταρτο : δε θα πρέπει να με παίρνουν τα ζουμιά με το παραμικρό. έλεος δηλαδή, 25 χρονών γαϊδούρα και δακρύζω με τη κάθε αφορμή? ντροπής πράγματα...(η μάνα μου φταίει που με έκανε τόσο ευαίσθητο...)
Συμπέρασμα πέμπτο: πρέπει να μπει πρόγραμμα στο σπίτι γιατί με τα γουρουνάκια μου και τη δουλειά δε θα προλαβαίνω να ξυστώ...και πρέπει επιτέλους να συνδεθεί αυτός ο φούρνος για να μαγειρεύω για την επόμενη..
Συμπέρασμα έκτο: η προϊσταμένη είναι πολύ καλή. Από όσες είχα, την βάζω στη μέση και λίγο στις καλύτερες. Όχι οτι την έζησα αλλά παίρνω μυρωδιά τους ανθρώπους μόλις τους δω. αν κάτι δε μου πάει καλά, κάποια στιγμή θα επιβεβαιωθεί το ένστικτό μου... κι αυτό το λέω λόγω πείρας και λόγω πείρας της μανούλας μου, δε μπορεί 60 χρονών γυναίκα να κάνει λάθος...(αυτή είναι άλλη ιστορία!)πολλές φορές είπα "ρε Μαράκι μη κρίνεις αμέσως, δώσε μια ευκαιρία" κι όσες φορές έδωσα, τζάμπα τα χαρτόσημα (τώρα μου ήρθε αυτό :Ρ) επίσης και το προσωπικό που γνώρισα σήμερα είναι πολύ καλό εκτός από μία μεγάλη που μου ξίνισε λιγάκι αλλά δεν είμαι κι απόλυτα σίγουρη, ο χρόνος θα δείξει για τη "ξινή"..
Συμπέρασμα έβδομο (και τελευταίο, αρκετά σας κούρασα!): ο Άκης μ αγαπάει πολύ. αφού αύριο θα ξυπνήσει από τα χαράματα για να με πάει στη δουλειά και σήμερα αργοπόρησε λίγο στη βάρδια του γιατί με παρηγορούσε (από το άγχος μου το πολύ έβαλα τα κλάμματα.. τέτοια πράγματα!25 χρονών και κλαίω για χαζομάρες..) όχι ότι δε το ήξερα, το ήξερα απλά μου αρέσει όταν οι περιστάσεις το επιβεβαιώνουν
Χαρούμενο γεγονός! : το Σαββατοκύριακο πήγαμε στη Βροντού (στο βουνίσιο σπίτι των πεθερικών μου), πέρασα καταπληκτικά, είχε απίστευτη δροσούλα και το σημαντικότερο, μαζέψαμε βατόμουρα! Θα τα κάνω μαρμελάδα (τίποτε το ιδιαίτερο αλλά ποτέ μα ποτέ δεν έχω κάνει μαρμελάδα, πόσο μάλλον με βατόμουρα!) και θα ξερογλείφομαι μέχρι να τελειώσει το βάζο.. χε χε.. μέχρι να τα μαζέψουμε όμως, φάγαμε αρκετά και είχαμε μπλέ χείλια και μπλε γλώσσες μετά :P :P (μας έκανε παρέα και η Μυρτώ, η αδερφή του Άκη και κουνιάδα μου, ένα μικρό ζουζούνι Πέμπτης τάξης που όσο πάει και μεγαλώνει)
Φωτός δε βάζω γιατί ντρέπομαι και φοβάμαι μη μου τις κλέψει κανένας κακός ιντερνετάκιας :P
αυτά αγαπητοί μου μπλόγκερς.
πρέπει να ωριμάσω λιγάκι κρατώντας βέβαια τα χαζά χαρακτηριστικά μου..
πως θα το κάνω αυτό, μου λέτε?
Πήγα σήμερα που λέτε να πιάσω δουλειά. Εννοείται πως όλο το βράδυ από την ανυπομονησία μου και τον ενθουσιασμό μου αλλά και από τη τρομάρα μου για το πως θα είναι τα πράγματα, μήπως δε μου κάνει εμένα η νοσηλευτική, δεν μπόρεσα να κοιμηθώ έτσι όπως κοιμάμαι όλες τις άλλες ημέρες...(τις άλλες ημέρες περιττό να σας πω ότι δεν
κοιμάμαι, αλλά πέφτω σε χειμέρια νάρκη..)Ξυπνήσαμε με τον Άκη πρωί πρωί και με πήγε μέχρι το νοσοκομείο. Πήγα στη διοίκηση κτλ κτλ κτλ. Θα προσφέρω τις ανεκτίμητες υπηρεσίες μου (τρομάρα μας!) στην Β' Καρδιολογική(ναι, θα κάψω καρδιές στη κυριολεξία πλέον!). Το κτίριο απ έξω γράφει κάτι για καρδιοχειρουργικά ή καρδιολογικά, απ το άγχος μου τα ξέχασα. Με ψιλοτρόμαξε η επιγραφή αλλά σκέφτηκα "σιγά ρε Μαράκι, μια επιγραφή είναι, δε ξέρεις πως είναι στα νοσοκομεία? άβγαλτη το πήρες το πτυχίο?" και συνειδητοποίησα πως θα πρέπει να σοβαρευτώ επιτέλους. τουλάχιστον στο θέμα της δουλειάς. όχι οτι δε σοβαρεύτηκα. έτσι λέω δηλαδή.
Συμπέρασμα πρώτο: όταν αγχώνομαι πολύ, δυσκολεύομαι ν ακούσω τι μου λένε οι άλλοι. σημαντικό πρόβλημα μιας κ ήδη δεν ακούω αρκετά καλά όσο θα χρειαζόταν...
Συμπέρασμα δεύτερο: μετά από ένα περιστατικό παρεξήγησης θα πρέπει να προσέχω πιο πολύ την άρθρωσή μου και να μιλάω πιο καθαρά, όχι ότι έφταιγα εγώ που άλλα κατάλαβε ο τύπος κι άλλα είπα, αλλά ας μη δίνουμε κι αφορμές.
Συμπέρασμα τρίτο: θα πρέπει να είμαι απολύτως ήρεμη και συγκεντρωμένη σε αυτό που κάνω για να ακούω και να "πιάνω" αυτά που δεν ακούω, αυτά που μου λένε οι συναδέλφισσες (άντρα νοσηλευτή δε πρέπει να έχει το τμήμα), η προϊσταμένη, οι γιατροί, οι διευθυντές και πάει λέγοντας. αλλιώς κλάφτα Χαράλαμπε. θα παραιτηθώ και θα πάω στην Αριστοτέλους παρέα με ένα ακορντεόν (άσχετα αν δε ξέρω να παίζω και δεν είμαι για μουσικές εγώ..)
Συμπέρασμα τέταρτο : δε θα πρέπει να με παίρνουν τα ζουμιά με το παραμικρό. έλεος δηλαδή, 25 χρονών γαϊδούρα και δακρύζω με τη κάθε αφορμή? ντροπής πράγματα...(η μάνα μου φταίει που με έκανε τόσο ευαίσθητο...)
Συμπέρασμα πέμπτο: πρέπει να μπει πρόγραμμα στο σπίτι γιατί με τα γουρουνάκια μου και τη δουλειά δε θα προλαβαίνω να ξυστώ...και πρέπει επιτέλους να συνδεθεί αυτός ο φούρνος για να μαγειρεύω για την επόμενη..
Συμπέρασμα έκτο: η προϊσταμένη είναι πολύ καλή. Από όσες είχα, την βάζω στη μέση και λίγο στις καλύτερες. Όχι οτι την έζησα αλλά παίρνω μυρωδιά τους ανθρώπους μόλις τους δω. αν κάτι δε μου πάει καλά, κάποια στιγμή θα επιβεβαιωθεί το ένστικτό μου... κι αυτό το λέω λόγω πείρας και λόγω πείρας της μανούλας μου, δε μπορεί 60 χρονών γυναίκα να κάνει λάθος...(αυτή είναι άλλη ιστορία!)πολλές φορές είπα "ρε Μαράκι μη κρίνεις αμέσως, δώσε μια ευκαιρία" κι όσες φορές έδωσα, τζάμπα τα χαρτόσημα (τώρα μου ήρθε αυτό :Ρ) επίσης και το προσωπικό που γνώρισα σήμερα είναι πολύ καλό εκτός από μία μεγάλη που μου ξίνισε λιγάκι αλλά δεν είμαι κι απόλυτα σίγουρη, ο χρόνος θα δείξει για τη "ξινή"..
Συμπέρασμα έβδομο (και τελευταίο, αρκετά σας κούρασα!): ο Άκης μ αγαπάει πολύ. αφού αύριο θα ξυπνήσει από τα χαράματα για να με πάει στη δουλειά και σήμερα αργοπόρησε λίγο στη βάρδια του γιατί με παρηγορούσε (από το άγχος μου το πολύ έβαλα τα κλάμματα.. τέτοια πράγματα!25 χρονών και κλαίω για χαζομάρες..) όχι ότι δε το ήξερα, το ήξερα απλά μου αρέσει όταν οι περιστάσεις το επιβεβαιώνουν
Χαρούμενο γεγονός! : το Σαββατοκύριακο πήγαμε στη Βροντού (στο βουνίσιο σπίτι των πεθερικών μου), πέρασα καταπληκτικά, είχε απίστευτη δροσούλα και το σημαντικότερο, μαζέψαμε βατόμουρα! Θα τα κάνω μαρμελάδα (τίποτε το ιδιαίτερο αλλά ποτέ μα ποτέ δεν έχω κάνει μαρμελάδα, πόσο μάλλον με βατόμουρα!) και θα ξερογλείφομαι μέχρι να τελειώσει το βάζο.. χε χε.. μέχρι να τα μαζέψουμε όμως, φάγαμε αρκετά και είχαμε μπλέ χείλια και μπλε γλώσσες μετά :P :P (μας έκανε παρέα και η Μυρτώ, η αδερφή του Άκη και κουνιάδα μου, ένα μικρό ζουζούνι Πέμπτης τάξης που όσο πάει και μεγαλώνει)
Φωτός δε βάζω γιατί ντρέπομαι και φοβάμαι μη μου τις κλέψει κανένας κακός ιντερνετάκιας :P
αυτά αγαπητοί μου μπλόγκερς.
πρέπει να ωριμάσω λιγάκι κρατώντας βέβαια τα χαζά χαρακτηριστικά μου..
πως θα το κάνω αυτό, μου λέτε?
3 σχόλια:
Μια χαρα σε βρισκω!Αντε καλη αρχη!Το αγχος αναμενομενο,θα φυγει σιγα σιγα(κ εδω ερχεται η μαρμελαδα!)
φιλια!
Στο Παπανικολάου της Θεσσαλονίκης δεν λες; Ξέρεις οτι εκεί νμεγάλωσα στη κυριολεξεία; Η μητέρα μου μόλις ορκίστηκε γιατρός διορίστηκε εκεί για ειδικότητα ,ήμουν 5 ετών , με έπαιρνε μαζί της σε πολλές αφημερείες, τότε λεγότανε Κέντρο Νοσημάτων Θώρακος.Οι ασθενείς με παίζανε και μου έφιαχναν διάφορα παιχνίδια χειροποίητα, μου μάζευαν πεταλούδες, μου έπιανα πουλάκια για να τα βάλω σε κλουβί.Δεν θυμάμαι πόσα Χριστούγεννα και πόσες Πασχαλιές έχω κάνει εκεί.Η μητέρα μου έφυγε απο εκεί σαν διευθήντρια του Μικροβιολογικού και διορίστηκε μέτά στο ΙΚΑ άλλα 12 χρόνια απο όπυ βγήκε στη σύνταξη.Θυμάμαι ακόμα όταν εφημέρευε και την καλούσαν απο τη μια κλινική στην άλλη ( τότε είχε ακόμα Φυματιολογία )τη μπέρτα που φορούσε μέσα στα χιόνια για να μη κρυώνει και τον Αράπη ένα τεράστιο σκύλο που συνόδευε τους γιατρούς στη διαδρομή.Έχα άπειρες φωτογραφίες απο τότε.
- naya χρυσό μου σ ευχαριστώ! τη μαρμελάδα μόνο τη λέω να δω πότε θα τη φτιάξω επιτέλους... θα κάνω και πανακότα και θα αραιώσω τη μαρμελάδα πάνω στο γλυκό. λέει?
-αχ Αχτίδα μου έζησε πολλά η μητέρα σου, κι αυτό το νοσοκομείο που είναι διάσπαρτο, δυσκολεύει ακόμη τους γιατρούς. Αυτά που μου τα περιγράφεις, μου φαίνονται πολύ μακρινά.. μακάρι να είχαμε κι εμείς έναν Αράπη, μ αρέσουν πολύ τα σκυλιά! Ελπίζω να μη χρειαστεί να φορέσω κι εγώ κάπες το χειμώνα..
Άντε να σηκώσεις και καμια φωτό να δούμε. φιλάκια :)
Δημοσίευση σχολίου