Παραμύθι...

λοιπόν αγαπητοί μου μπλόγκερς. ξαναέγραψα το παραμύθι μου με την ησυχία μου στο λαπιτόπι σήμερα το πρωί. βασικά κάτι σε διήγημα βγαίνει ίσως και σε νουβέλα αλλά ας μην είμαστε υπερβολικοί (τι ξέρω εγώ από συγγραφικά είδη..) απλά είδα πως με τραβάει πολύ να το συνεχίσω κ δεν έχει 1 κ 2 κ 3 σελίδες μοναχα, αλλα κάμποσες...

απολαύστε τα 2 πρώτα κεφάλαια...

Στο ράφι

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα πολύ ωραίο ραφάκι. Ήταν δίπλα και χαμηλά από ένα άλλο ίδιο, σαν αδερφάκια ήταν έτσι όπως τα έβλεπες από μακριά. Αλλά η ιδιοκτήτρια επειδή ήταν λιγάκι εγωίστρια, και βλάκας μη σας πω, τα έβαλε ολομόναχη κ τα στερέωσε πολύ ψηλά. Οπότε το δικό μας ραφάκι που ήταν πιο χαμηλά από το άλλο, ήταν στο ιδανικό ύψος, ενώ το διπλανό του ήταν κοντά στο ταβάνι!
Το διπλανό ραφάκι είχε γεμίσει παράπονα! Και από τις κορνίζες του και από τους κατοίκους του δικού μας ραφιού.

«- δε με βλέπει κανείς κ έχω τόσο όμορφες φωτογραφίες… και όλες οι κορνίζες μου γκρινιάζουν ασταμάτητα αντί να παινέψουν η μία την άλλη. Είναι πανέμορφες, τις λατρεύω τις αγαπώ πολύ, είναι ότι έχω σε αυτή την ζωή σαν ράφι που είμαι, αλλά όλη μέρα γκρίνια γκρίνια γκρίνια! Πώς να τις παρηγορήσω αδερφάκι μου;..»

«- κι εμένα μου παραπονιούνται τα δικά μου. Κι είναι τόσα πολλά! Κοντεύουν να επαναστατήσουν, θέλουν τις κορνίζες μαζί τους, γιατί στο παλιό το ράφι το μεγάλο, ήταν όλοι μαζί αγαπημένοι. Αλλά πώς να τους εξηγήσεις πως εμείς είμαστε μικρά ραφάκια κ στο μεγάλο ράφι πήγαν κάτι χοντρά βιβλία. Δεν είναι μόνο χοντρά, είναι κ άσχημα! Ούτε ωραίο εξώφυλλο έχουν, ούτε και τρόπους! Τις προάλλες πήγα να κάνω συζήτηση, να πω μια καλησπέρα βρε αδερφέ κ ξέρεις τι μου είπε η μωβ χοντρή?»

«- τι σου είπε;»

«- 'εμείς', μου κάνει μία με ένα υφάκι, 'είμαστε πολύ ανώτερα πράγματα από εσάς τα… ποταπά ραφάκια! Ξέρεις ποια είμαι εγώ? Είμαι η Ανατομία που η ιδιοκτήτρια με ξεφύλλιζε τα τελευταία 4 μη σου πω κ 5 χρόνια! Μονάχα με μένα ασχολιόταν! Γι αυτό να κόψεις τις καλημέρες με εμένα και τα υπόλοιπα ξαδέρφια μου γιατί δεν είμαστε όλοι ίσοι κι όμοιοι!’ τέτοια πράγματα αδερφάκι μου..»

«- άντε τώρα να συναγωνιστούν τα δικά μας ποτα… πως το είπε να δεις η δικιά σου..ποτα…»

«- Ποταπά πράγματα!»

«- Ναι, ποταπά πράγματα με τις χοντρές από δίπλα!»

Τα καημένα τα ραφάκια μας δεν μπορούσαν ν αντέξουν τον ανταγωνισμό του μεγάλου ραφιού. Το μεγάλο ράφι ήταν ακριβώς δίπλα τους, μέρος του παλιού γραφείου του ιδιοκτήτη, αν κ αυτό το γραφείο έφερνε περισσότερο σε βοηθητικό έπιπλο κ δεν ήταν ιδιαίτερα βολικό στο γράψιμο. Η ιδιοκτήτρια το είχε κάνει πρόσφατα βιβλιοθήκη, στοιβάζοντας τα βιβλία και τα συγγράματα της σχολής της επάνω στο μεγάλο ράφι. Κ το μεγάλο ράφι πήρε ψηλά τον αμανέ κ το έπαιζε κάποιο! λες κ δεν σήκωσε παλιότερα τα πραγματάκια που μετακόμισαν στα ραφάκια μας κ έκανε το καμπόσο στους συνάδελφους. Ήταν κ λίγο στριμμένο, να πούμε την αλήθεια. Με κάθε ευκαιρία υποβίβαζε τα φιλαράκια μας σε όποιο έπιπλο τολμούσε να του πιάσει κουβέντα. Όπως τις προάλλες που η παλιά καρέκλα το συγχάρηκε για τη προαγωγή.

«- Καλέ τι ομορφιές είναι αυτές! Και πως ψήλωσες έτσι! Πόσο καιρό έχω να σε δω;» είπε η παλιά καρέκλα, που ήταν μεν παλιά αλλά ήταν και το πιο τίμιο έπιπλο του δωματίου.

«-μμμ, έκανε το μεγάλο ράφι. Είδες προαγωγή ο ιδιοκτήτης ε; με ψήλωσε γιατί δε χωρούσαν τα σπουδαία συγγράματα κ να’ μαι! Βέβαια είναι λιγάκι βαριά κ έχω κάνει μια μικρή λακουβίτσα αλλά μου υποσχέθηκαν πως θα με στηρίξουν κατάλληλα, όχι σαν αυτά τα φτηνά ράφια που προσπάθησαν μάταια να με αντικαταστήσουν!» είπε με ύφος το μεγάλο ράφι.

«- προσπάθησαν να σε αντικαταστήσουν;’ Απόρησε η παλιά καρέκλα κ άρχισε ν αλλάζει τη γνώμη της για το φίλο της. ‘Μα πως μπορούν δύο μικρά και ταπεινά ραφάκια ν αντικαταστήσουν την αυτού εξοχότης σου;’» Είπε και γέλασε ειρωνικά.

Το μεγάλο ράφι θύμωσε κ γύρισε τη πλάτη στη σοφή καρέκλα, συνεχίζοντας το θάψιμο με τις… χοντρές του. Η αλήθεια είναι πως η καρέκλα μας, κατάλαβε τι συνέβηκε. Όσο ψήλωνε το ράφι, τόσο μεγάλωνε η ιδέα για τον εαυτό του κ έκανε όλα τα έπιπλα πέρα, αυτά τα έπιπλα που στήριξαν πολύ τη βιβλιοθήκη του ραφιού κ την βοήθησαν να εγκλιματιστεί όταν πρωτοήρθε στο δωμάτιο..

Η παλιά καρέκλα όμως, σκέφτηκε πως μια μέρα όλη αυτή η κακία από το ράφι, θα γυρίσει πίσω και δε θα του αρέσει καθόλου μα καθόλου… κ με αυτή τη θέση αποσύρθηκε στο αγαπημένο της γραφείο. Το καινούριο γραφείο όμως καμάρωνε σαν γύφτος τα ραφάκια του! Γιατί τα ραφάκια μπορεί να ήταν δίπλα από το πικρόχολο ράφι αλλά ήταν επάνω από ένα καινούριο και πολύ στοργικό γραφείο που όσο τα έβλεπε, τόσο τα παίνευε και τα χαιροταν!

Η ιδιοκτήτρια αφού ξεσκόνισε με επιμέλεια τα ραφάκια της, άρχισε να τακτοποιεί τους κατοίκους, επίσης απαλλαγμένους από την άσχημη σκόνη. Πρώτα έβαλε το αυστραλέζικο μπούμερανγκ στο τοίχο κ άρχισε να σκέφτεται το φίλο του από το Βόλο.. θα μου πείτε τι σχέση έχει ο Βόλος με την Αυστραλία αλλά μην είστε τόσο ανυπόμονοι!

«- θα πάω στην αυστραλία το καλοκαίρι!» ανακοίνωσε ο φίλος της ιδιοκτήτριας με περισσή χαρά κι ενθουσιασμό.

«- πω πω,είναι τέλειο! Μα το καλοκαίρι δε κάνει κρύο εκεί; Φαντάζομαι τα εισιτήρια πρέπει να είναι πανάκριβα..» απάντησε η δικιά μας

«-είναι τέλειο πράγματι. Θα έχει κρύο αλλά δε μπορώ ν αφήσω τη σχολή το χειμώνα για να πετύχω καλοκαίρι εκεί.. θα πάω να δω και τα ξαδέρφια μου και τους παππούδες μου. Τα εισιτήρια φιλαράκι, πανάκριβα αλλά αξίζει. Τι θέλεις να σου φέρω; Κοάλα ή μπούμερανγκ;»

«-!!! Θα μου φέρεις και δώρο;! Και τα δύο αν γίνεται!!» και γέλασε…

«- μάλλον δε θα σου φέρω τίποτε! Πολύ απαιτητική είσαι!» κ την αγκάλιασε για να την αποχαιρετήσει που θα έφευγε και για καλοκαίρι αλλά και γι Αυστραλία.

Το Σεπτέμβρη που ξαναβρέθηκαν, κρατούσε μια ωραία σακουλίτσα με το μπούμερανγκ.

«-ορίστε φίλη μου η παραγγελία σου!» κ της έδωσε το δώρο που η ιδιοκτήτριά μας μόνο τούμπες που δεν έκανε από τη χαρά της. Όταν άνοιξε τη συσκευασία, είχε κ οδηγίες χρήσης!

«- θα πάρω κανένα κεφάλι με αυτό!» και γέλασε αγκαλιάζοντας το φίλο του για να τον ευχαριστήσει για το υπέροχο δωράκι. Μπορεί να ήταν μικρό αλλά ποιος άλλος της είχε φέρει κάτι από τόσο μακριά…

«-Τι κάνεις τόση ώρα βρε παιδί μου;!»

«-Αχ μανα, με τρόμαξες..» είπε η ιδιοκτήτρια.. ήταν η μαμά της που εδώ και 2 ώρες αναρωτιόταν τι να έκανε η κόρη της κ δεν ακουγόταν καθόλου…

«- ταίριαζα τα πράγματα και θυμήθηκα το Μανώλη που μου έφερε το μπούμερανγκ. Τον θυμάσαι μανούλα; Τώρα αρραβωνιάστηκε και άνοιξε οδοντιατρείο μαζί με τη κοπέλα του. Τον θυμόμουν πολύ δυστυχισμένο. Τώρα ευτυχώς βρήκε τη πορεία του..»

«-πολύ καλό παιδί ο Μανώλης! Φυσικά και τον θυμάμαι. Πως και δε βόλεψε να τα ταιριάξετε εσείς οι δύο! Αλλά αφού βρήκε κορίτσι στο μέρος του, καλά έκανε. Άντε τώρα που τελείωσες με τη σχολή, να βρεις κι εσύ ένα καλό παλικάρι!» είπε η μαμά κ η ιδιοκτήτρια γέλασε ειρωνικά. Ήταν μικρή ακόμη για παντρειές!

ελπίζω να σας άρεσε... κ αν σας άρεσε συνεχίζω.. έχει πολύ πράγμα το ράφι!
και χτες το πρωί αποδέχθηκα τη θέση για το Τζάνειο. Ας ελπίσουμε πως μέχρι να με καλέσουν να παρουσιαστώ, θα με καλέσουν κι από Σαλλλλλονίκη.. κ αν δε, ας ελπίσουμε πως θα είναι μια ευχάριστη το λιγότερο εμπειρία ο Πειραιάς και το Τζάνειο..