Τζάνειο που λέτε. με πήραν τηλ για μόνιμο διορισμό. Αθήνα που λέτε. σκατά.
και συνεχίζουμε με το παραμύθι μας...
Ο ιδιοκτήτης ήταν εκνευρισμένος κ παραλίγο να ρίξει όλους τους κατοίκους του ραφιού.
"- Ουφ! Ούτε μια τρύπα στο τοίχο δε μπορώ να κάνω!" φώναξε αγανακτισμένος κρατώντας με δολοφονική διάθεση το δράπανο κ ετοιμάστηκε ν ανοίξει άλλη μια τρύπα , που αν λάβουμε υπόψην τις δεξιότητές του, ήταν κυριολεκτικά μια τρύπα στο νερό κι όχι στο τοίχο...
βρρρρζζζζζζννν... βρρρρζζζζζζζζζζζζζζζζννν... αυτό συνεχίστηκε για 2 ώρες. ευτυχώς ήταν μονοκατοικία κ οι γείτονες ήταν ολίγον βαρήκοοι...
σταμάτησε και κοίταξε από απόσταση.
"- Θαύμα!" αναφώνησε. και του άρεσε πολύ το αποτέλεσμα.
οφείλουμε να ομολογήσουμε πως παρά την αδεξιότητά του, στερέωσε 2 πολύ ωραία ραφάκια στο τοίχο πάνω από το γραφείο του. το ένα ήταν λίγο πιο ψηλά από το άλλο, δίπλα- δίπλα.
"-Μα είναι χαζός αυτός ο ιδιοκτήτης. δες που τα έβαλε τα ράφια. και καθόλου φαντασία και μυαλό! κανονικά θα έπρεπε να ήμασταν πιο χαμηλά, τώρα θα πρέπει να γίνονται καμηλοπαρδαλες όσοι θέλουν να μας θαυμάσουν..." είπε το ένα από τα δύο αυστριακά γουρουνάκια, ξυνίζοντας τη μουσουδίτσα του
"- έχεις δίκιο" , αναφώνησε το δεύτερο. " πως θα κάνουμε σουξέ τώρα!?" απόρησε...
κ άρχισε το "θάψιμο" του ιδιοκτήτη...
Αφού τα ταίριαξε όλα επάνω στα ράφια, με περισση αγάπη και φροντίδα, άρχισε ν αναπολεί τις στιγμές που του τα χάρισαν. γιατί σχεδόν όλα ήταν χαρισμένα, εκτός από τα κρητικά αντικείμενα και το θασιώτικο πιατάκι..
"- Γουρούνι δεν ήθελες?! ε ε?! να, φα΄το τώρα, άψητο μάλιστα!" και του πέταξε ένα ροζ λούτρινο γουρουνάκι στη μούρη, ο φίλος του που έμενε στην Αυστρία κ ερχόταν που κ που για διακοπές.
"- σα να μου μοιάζει!" έκανε ο ιδιοκτήτης και γέλασαν παρέα με το φίλο του.
"- Στην Αυστρία τα γουρουνάκια φέρνουν καλή τύχη. κ επειδή δε μπορείς να κουβαλάς κοτζαμάν γουρουνο στη τσέπη σου, σου έφερα κ 2 μικρούλικα!" είπε ο φίλος κ του έδωσε 2 γουρουνάκια πορσελάνινα κολλητά, το ένα ροζ κ το άλλο πράσινο, να κάθονται δίπλα δίπλα. κατευθείαν τα έβαλε στο ράφι του ο ιδιοκτήτης. κάθε φορά που τα κοίταζε, έτσι μαζί που ήταν, του θύμιζε το δέσιμο που είχαν με τον φίλο του. τόσο μοναδικό αλλά τόσο εύθραυστο που άρχισε να ραγίζει από το καλοκαίρι εκείνο... ευτυχώς, σκέφτηκε, τα γουρουνάκια δε πάθανε τίποτε. κι ας ράγισε η δική του καρδιά με την άσχημη τροπή που έπαιρνε η φιλία τους...
συνέχεια σε κάποια από τις αναρτήσεις μου...
8 σχόλια:
Έλα ρε παιδάκι μου κι εσύ, με το τσιγκέλι θα στα βγάζουμε; Γράψε λίγο παραπάνω να το ευχαριστηθούμε! Φιλάκια Μαράκι μου, καλή βδομάδα!
Ωραίοοοοο! Μπράβο κυρία Μαρία μου!
Ααααααα, γιατί μας κρατάς σε αγωνία;
συγνώμη κ με το παραπάνω! μα θα προσπαθήσω να γράψω περισσότερα στο λαπιτοπι στο σπίτι γιατί εδώ, στο νετκαφέ (το μαγαζί μας δηλαδης) δε μου κατεβαίνουν εύκολα κ με αποσπούν τα πιτσιρίκια...
παρεπιπτόντως γράφω καλύτερα.. έκθεση είχα γράψει 17 στις πανελλήνιες.. αχ τι ψώνιο που είμαι.. :Ρ
Αμάν πια αυτός ο ιδιοκτήτης... πολύ μαύρα τα βλέπει τα πράγματα και με ψυχοπλάκωσε...
Ακούς εκεί "η φιλία τους άρχισε να ραγίζει από το καλοκαίρι εκείνο..."
οι πραγματικές φιλίες, να του πεις, δεν τελειώνουν ποτέ...
Α, και όσον αφορά το Τζάνειο... σκατά, σκατά!
Θα κατεβεις στα μέρη μας? Δες τη θετική πλευρά: αν αποδεχθείς το διορισμό, θα είμαστε (σχεδόν) γειτόνισσες :)
(Ξέρω, μεγάλη παρηγοριά σου έδωσα!)
Κοπελιά μην το χαλάς! Οι εδώ φανς σου σε περιμένουμε καιρό τώρα. Άντε έλα να γνωριστούμε καλύτερα. Φέρε και τον Άκη! Φέρε και κανένα νόστιμο φίλο ελεύθερο αν έχει! Αν το αποφασίσεις, καλή αρχή και με το καλό να σε δούμε στα μέρη μας! Κι άμα έρθεις, να κανονίσουμε μαζί να γνωρίσω κι εγώ τη Dorothy! Φιλιά
Δημοσίευση σχολίου