Παραμύθι..

.. μυθι, μυθι, το κουκί και το ρεβύθι!!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα όμορφο ράφι, δίπλα και κάτω από ένα άλλο ράφι, το ίδιο όμορφο αλλά λίγο πιο προσωπικό και μοναχικό. Το ράφι αυτό είχε χρώμα ξύλου λεύκας, μια πολύ όμορφη απομίμηση, αν κ ο ιδιοκτήτης του ραφιού το ήθελε σε σκούρο χρώμα. το σκούρο χρώμα όμως δεν ταίριαζε με τα άλλα τα έπιπλα, οπότε συμβιβάστηκε με το ανοιχτό πλην ωραίο ράφι...

Αυτό το ράφι, είχε επάνω του πολλά πράγματα που τα μάζεψε ο ιδιοκτήτης από φίλους που του τα φέρανε όταν ταξίδεψαν σε ξένες χώρες αλλά και μέσα στην Ελλάδα. είχε κ μερικά δικά του. το αγαπημένο αντικείμενο του ιδιοκτήτη ήταν ο δερβίσης. ένας πήλινος δερβίσης, τοσο καλοφτιαγμένος και ζωντανός, με την φορεσιά του ν ανεμίζει και τα χέρια του ανοιχτά ν ανοίγουν μια αγκαλιά για όλο τον κόσμο...

"- Και γιατί παρακαλώ να είναι ο δερβίσης το αγαπημένο αντικείμενο του ιδιοκτήτη μας?" διαμαρτυρήθηκε η ισπανίδα χορεύτρια που μοιραζοταν το ράφι.
"- Γιατί αυτό του αρέσει! έλα μη γίνεσαι ζηλιάρα, αυτός ο ιδιοκτήτης ότι να' ναι θέλει, σε άλλες στιγμές κ άλλα μέρη! Δε θυμάσαι με πόση λατρεία με κοιτούσε κ με κρατούσε όταν με πρωτοέβαλε στο ράφι?" απάντησε το Κρητικό μαχαίρι.
"- Εμένα όμως δε με κράτησε ποτέ με πάθος, μόνο όταν εξαφάνιζε τα σοκολατάκια που έκρυβα!" είπε με παράπονο η μεταλλική ελβετική καρδάρα.
"- Καλέ σταματήστε να γκρινιάζετε! κ ας ακούσουμε την ωραία ιστορία που έχει να μας πει το ράφι μας..." είπε το μεσσολογγίτικο κομπολόι.

συνέχεια σε κάποια από τις αναρτήσεις μου...