Μαύρη.. μαύρη.. μου χεις κάνει τη ζωή μου..

αγαπητοί μου βλόγερς

σας μαύρισα τη ψυχή, το ξέρω. η δικιά μου να δείτε πως είναι. πιο μαύρη κ απ το μαύρο.. αλλά δε πτοούμεθα, συνεχίζουμε να προσπαθούμε  να ζούμε.. γιατί τι είναι η ζωή χωρίς προσπάθεια, αγωνία (με λαχτάααρα να σε νοιαααζομαιιιι..) και κοπους? κ καναδυο μούτζες..

τις προάλλες πήρα καλά νέα αλλά τα κρατάω για μένα, γιατί είμαι προληπτική σ αυτά τα θέματα, λες κ αν το πω θα στραβώσει κάτι κ δε θα γίνει. όταν γίνει θα το μάθετε πάντως!

προσπαθώ να χάσω κιλά αλλά εις μάτην. μια η μπυραρία τις προάλλες, μια τα καραμελάκια που τα χει ο περιπτεράς πρώτη μούρη κ τα χω αδυναμία, μια το ένα μια το άλλο, να δω πως θα τα χάσω. ο αδερφός μου έχασε και ζήλεψα. αλλά πείνασε ο δυστυχής κ είναι πιο λιχούδης από μένα. εγώ να πεινάσω? κ δε πεινάω όταν θα έρθει η κατοχή καλύτερα..?

γιορτάζουν οι κωνσταντινοι/ες και οι ελενες. χρονια τους πολλά λοιπόν, να τους χαιρόμαστε. έχω καμπόσους, βέβαια, να τους χαίρομαι, και σεις και σεις ...

το γατί το έδωσα, βρέθηκε προκομμένος να το υιοθετήσει κ με εγκατέλειψε. Τώρα προσέχω το πουλί του Άκη. το μυαλό σας εσείς. Έχει ένα καναρίνι που το μεγάλωσε αυτός κ τώρα που τον κάλεσαν απ τη πατρίδα, το φροντίζω εγώ. είναι γλυκύτατο, τον φωνάζουμε Αρίστο μη ξέροντας αν είναι θηλυκό ή αρσενικό.. έχει μάθει στο χέρι κ όταν τον βγάζω απ το κλουβί ανεβαίνει στον ώμο μου κ τσιμπάει τα μαλλιά μου. σα παπαγάλος ένα πράγμα χα χα χα

αυτά τα λίγα αγαπητοί μου.

κατά τ άλλα τη παλεύω.

μάκια σας