Διάβαζα το μπλογκ μιας φίλης μου κ μου δημιουργήθηκε η εξής απορία..
γιατί αναλωνόμαστε σε σχέσεις (οποιουδήποτε είδους) που δεν έχουν να μας προσφέρουν τίποτε, πόσο μάλλον όταν δίνουμε με τη ψυχή μας κ δε παίρνουμε ούτε ένα ευχαριστώ, έστω κ με πράξεις, μια ανταπόδοση, να νιώσουμε ότι είμαστε σημαντικοί γι αυτούς όπως αυτοί είναι σημαντικοί για μάς.
Το να είσαι σημαντικός το αναλύει πολύ όμορφα ένας γνωστός μου συγγραφέας που το βιβλίο του θα κυκλοφορήσει σύντομα. όταν με το καλό, θα σας το αναφέρω.
Αναρωτιέμαι γιατί ενώ κάποιος σου δίνει την εντύπωση πως σε νοιάζεται, σε σκέφτεται, σε θεωρεί πολύ δικό του άνθρωπο, στο τέλος καταλήγεις εσύ ο μαλ@κας της υπόθεσης, γιατί απλά ανατρέπονται όλα αυτά που πίστευες για τη σχέση σας.
η καλύτερη λύση είναι η συζήτηση μεταξύ των ανθρώπων αυτών που έχουν αυτή τη σχέση αγάπης-μίσους, δεν μπορώ να τη χαρακτηρίσω καλύτερα.. αλλά όταν ο φέρων το μεγαλύτερο βάρος της ανισορροπίας, αρνείται ή και αποφεύγει να συζητήσει, να δώσει σωστές απαντήσεις, ο άλλος τι έχει χρέος να κάνει? εδώ σας θέλω...
η εύκολη λύση είναι να πάρει ο καθένας το δρόμο του, αφού στη τελική είναι διαφορετικός κ δεν είναι καν παράλληλος. μπορεί να χαρακτηριστεί και δύσκολη λύση, δε λέω, παίζουν μεγάλο ρόλο τα συναισθήματα.
όταν όμως ενώ βλέπουμε μια τόσο ψυχοφθόρα προς εμάς συμπεριφορά, δεν λέμε να κάνουμε πίσω κ επιμένουμε να διατηρήσουμε ότι έχει μείνει ή ότι μας δίνει τη εντύπωση ο άλλος πως έχει μείνει, για ποιό λόγο το κάνουμε? αφού δεν υπάρχει κανένας λόγος και κανένα όφελος για κανέναν. μήπως εδώ μπαίνει η έννοια μαζοχισμός? κ όντως είμαστε τόσο μαζοχιστές να επιμένουμε σε κάτι που μας φθείρει τόσο ενώ υπάρχουν καλύτερες ευκαιρίες για μια σχέση πολύ πιο ωφέλιμη?
όντως μας κρατάνε τόσο πολύ οι αναμνήσεις, οι στιγμές, πράγματα που μοιραζόμαστε μόνο με αυτόν τον άνθρωπο? πόση δύναμη έχουν λοιπόν αυτές οι μη χειροπιαστές έννοιες?
κ όταν δεν υπάρχει μια σωστή ισορροπία σε μια σχέση, για ποιό λόγο επιμένουμε να την επαναφέρουμε, άσχετα αν προσπαθούμε μόνο εμείς?
περιμένω τις απαντήσεις σας... κ μη μου πείτε κατευθείαν "δεν αξίζει να χαλιέσαι για κανέναν" γιατί το ξέρω πολύ καλά. περιμένω να μου πείτε κάτι καινούριο!
πάω να δουλέψω...
12 σχόλια:
καλό μήνα.θα σου μιλήσω από δική μου πείρα.σε κάποια φάση της ζωής μας,στα πιο καλά χρόνια ,έπαθε έμφραγμα και από τότε έγινε χειρότερος.τι θα έπρεπε να κάνω;αν ήμουν εγώ στην θέση του θα ήθελα να με αφήσει;δεν προσπαθείς για το καλύτερο; δεν στηρίζεις τον άνθρωπό σου σε κάθε πρόβλημας ΕΙΜΑΙ ΛΑΘΟΣ;ΠΕΣ ΜΟΥ.
Μάλλον διαβάζαμε το ίδιο blog πριν από λίγο...
Αν και τα σχόλια μου για την συγκεκριμένη ανάρτηση τα έκανα εκεί, εδώ θα σου πω τα εξής:
Επειδή όλοι μας έχουμε περάσει από τέτοιες σχέσεις (λες και αν δεν το κάνουμε θα έχουμε χάσει κάτι σημαντικό από τη ζωή μας!) και επειδή έχουμε φίλους και φίλες που έχουν περάσει και εκείνοι τα ίδια, εγώ έχω καταλήξει στο εξής συμέρασμα: Είναι καθαρά θέμα εγωισμού. Τελεία και παύλα.
Διότι όλοι σκεφτόμαστε (ειδικά αν είμαστε και καψούρηδες) "Γιατί να το κάνει αυτό σε ΕΜΕΝΑ;" "Τί έχει η άλλη ή ο άλλος που δεν έχω ΕΓΩ;", "Θα τον/την κάνω να ΜΕ θέλει ο κόσμος να χαλάσει", "Πού θα βρει καλύτερη/ο από ΕΜΕΝΑ;" και δεκάδες άλλα τέτοια παρόμοια. Και όταν καταλάβουμε ότι δε φταίμε εμείς, αλλά ο άλλος, έχουμε ήδη χάσει πολύτιμο χρόνο και έχουμε σπαταλήσει άπειρη ενέργεια.
Νομίζω ότι το χειρότερο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ότι ο άλλος ή η άλλη δεν έχουν τα guts να μας πούνε κατάμουτρα ότι δε γουστάρουν άλλο. ΑΥΤΟ είναι (νομίζω) που μας συγχίζει περισσότερο.
Εγώ μία φορά είχα ένα γκόμενο (ήμουνα στα ξένα τότε) θεό. Δεν είχα δει πιο όμορφο άντρα ποτέ στη ζωἠ μου. Και δεν έφτανε αυτό μόνο. Ήταν και πανέξυπνος και καλλιεργημένος και αστείος και τα είχε όλα. Ένα μήνα αφού είχαμε αρχίσει να βγαίνουμε μου είπε ότι αποφάσισε να τα ξαναβρεί με τον έρωτα της ζωής του, η οποία τον είχε παρατήσει και είχε φύγει και αυτή για τα ξένα, αλλά επέστρεψε και αποφάσισαν να το ζήσουν. Φυσικά στεναχωρέθηκα, δεν τον ρώτησα τίποτα παραπάνω (τί να έλεγα άλλωστε;) αλλά δεν τον ξαναπήρα και ποτέ τηλέφωνο.
Τρεις μήνες μετά τον πετυχαίνω τυχαία στο δρόμο (και ήμουνα και πολύ όμορφη. Ξέρεις, που θέλεις να πετύχεις τον πρώην και αν ποτέ συμβεί αυτό είσαι σα γαμω το κέρατό μου. Ε, εγώ το ακριβώς αντίθετο!) και αρχίζει να μου κάνει μία ερωτική εξομολόγηση και να με ρωτάει γιατί δεν τον ξαναπήρα ποτέ και ότι χώρισε με αυτήν και ότι θέλει να είμαστε μαζί ξανά και άλλα τέτοια. Την εκδίκηση και την ικανοποίησή μου την πήρα και με το παραπάνω, όπως καταλαβαίνεις, διότι τον έφτυσα πανηγυρικά, αλλά σε όλες τις φίλες μου έχω να λέω ότι αυτός ήταν μάγκας. Σταμάτησε να θέλει κάποια στιγμή (για τον οποιοδήποτε λόγο) και είχε τα guts να μου το πει! Εύγε το αγόρι!
Μακάρι να ήταν όλοι και όλες έτσι. Τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα σε αυτές τις ᾽αυτοκαταστροφικές᾽ σχέσεις, όπως τις αποκαλούμε..
fourtounata μου πολύ κατατοπιστική η απάντησή σου... δεν μιλάω συγκεκριμένα για τη σχέση με τον άντρα/αρραβωνιαστικό/αγόρι μας συγκεκριμένα, γιατί εκεί αλλάζουν πολλά δεδομένα κ εφόσον αποφασίζουμε να είμαστε μαζί μια ζωή, έχουμε υπόψιν πως θα κάνουμε αρκετές υποχωρήσεις σε πολλά...
άραγε σε μια φιλία θα κάναμε τόσες υποχωρήσεις? έστω κι αν ο απέναντι σου που τον θεωρείς άνθρωπό σου, νιώθεις ότι σε προδίδει?
πόσο δίκιο έχεις μαμουλι...
μακάρι να ήταν όλοι ντομπροι και σταρατοι, ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος..
κ μια ερώτηση που την έκανα και στη φουρτουνάτα, σε μια φιλία θα κάναμε τόσες υποχωρήσεις άραγε?
(αλήθεια για ποιό μπλογκ μιλάς??)
όχι, για φιλίες τώρα πιά δεν κάνω υποχωρήσεις,δεν έχω το χρόνο και την πολυτέλεια,αρκετά με τις υποχωρήσεις,πρέπει να μάθω να σέβομαι τον εαυτό μου.καλή εβδομάδα.
Δεν δίνεις για να σε ευχαριστήσουν. Δίνεις για να είσαι ευχαριστημένη.
Δεν ζητάς την ευχαρίστηση. Νιώθεις ότι ευχαριστήθηκες. Αν δεν ευχαριστηθείς, δεν έχεις λογο να δωσεις.
Προσωπικά σε μία φιλία θα έκανα πολλές περισσότερες. Αλλά σε μία πραγματική φιλία. Όχι σε αυτές τις fake που κυκλοφορούν ολοένα και περισσότερο
Μιλάω εδώ mamouli.blogspot.com. Τώρα το τι λέω είναι άλλη υπόθεση... ;)
λες πολύ ωραία πράματα. κ εγώ έτσι πιστεύω πως σε μια φιλία δίνεις κάτι περισσότερο βρε αδερφέ. αλλά έχω μπερδευτεί πολύ...
εμεσεν εχεις να τα λεμε???
Το δικό μου μσν δεν το θέλεις;
:(((
Λοιπόν ελπίζω να μην εννοείτε την δική μου ανάρτηση!
Αλλά και τη δική μου να εννοείτε, δεν πειράζει!
Πολλές φορές όταν ο έρωτας βαράει κατακέφαλα δεν καταλαβαίνουμε τι μας συμβαινει! Όταν ομως το αντιληφθούμε ότι κάτι δε πάει καλά, ότι ο άλλος μπορεί να μας παίζει κλπ, πρέπει να βάζουμε Χ όχι σε ανθρώπους, ούτε στις πρώην σχέσεις μας,γιατί από αυτές μαθαίνουμε, ούτε καν στις μνήμες γιατί κι αυτές είναι μέρος της ύπαρξής μας, αλλά να βάζουμε Χ στις εμμονές.
Νομίζω πως αυτό το στοιχείο της ακύρωσης των εμμονών είναι ό,τι πιο δυναμογόνο για να προχωρήσει κανείς παρακάτω!
καλώς τη κούλα! θέλω κ το δικό σου αμέ! τώρα σε γνώρισα μπρε, και δεν είμαι πολύ κοινωνικός άνθρωπος :Ρ
Coulitsa μου,
μάλλον τη δική σου ανάρτηση διαβάζαμε (εγώ τουλάχιστον σε αυτήν αναφερόμουν).
Το θέμα είναι το εξής. Καλό είναι να μη βάζουμε x σε ανθρώπους. Μερικές φορές όμως θεωρώ ότι είναι αναγκαίο, για το δικό μας το καλό.
Φυσικά και μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Μερικές φορές όμως (και πάλι), ειδικά όταν μας έχει βαρέσει κατακούτελα και δε βλέπουμε μπροστά μας, αναλωνόμαστε και χαλιόμαστε τόσο πολύ, που κάνουμε πολύ μεγαλύτερο κακό στον εαυτό μας απ᾽ότι θα κάναμε αν διαγράφαμε το εν λόγω άτομο.
Εγώ προσωπικά έχω διαγράψει. Φίλη. Κολλητή. Και αυτό πονάει πολύ περισσότερο απ᾽οποιονδήποτε γκόμενο (η ιστορία αυτή είναι πολύ άσχημη). Αλλά είμαι σίγουρη ότι η απόφασή που πήρα τότε ήταν η σωστή. Και δεν το έχω μετανιώσει.. Αυτή φυσικά μετά από χρόνια μετάνιωσε αυτά που έκανε. Αλλά ήταν πάρα πολύ αργά.
themoula@hotmail.com. Για να τα λέμε..
Δημοσίευση σχολίου