... και ρεζίλι στο κόσμο να γίνω?
εν πάσει περιπτώσει στο μπλογκόκοσμο! τι σου κάνει κ αυτή η ζήλια. μισό να φάω τη μπουκιά μου κ θα αναπτύξουμε ένα ωραίο θεματάκι και για σήμερα.
Είναι ένα θέμα στη σχέση μου που δεν του έδωσα και ιδιαίτερη σημασία. στην αρχή όπως ήταν αναμενόμενο, σημαδεύαμε τη περιοχή μας, τι όρια μας δίνει ο άλλος και πράτταμε αναλόγως. τώρα πλέον που τα όρια είναι πολύ ελαστικά, ίσως και ανύπαρκτα, πράττουμε με το χέρι στη καρδιά και ποτέ στη λογική. κ περίμενα πως θα βελτιωνόταν το πράγμα..
Δεν μπορώ να πω, έχουμε βελτιωθεί πολύ σ αυτό το θέμα. κ ειδικά ο Άκης. εγώ έμεινα η ίδια στρίγγλα.. κι ας λέω πως βελτιώθηκα. προσπαθώ πολύ πάντως.
γιατί ο Άκης λόγω της δουλειάς του υποχρεώνεται να είναι ευγενικός και φιλικός με όλους και όλες. ε αυτό ρε παιδιά δε το δέχτηκα απ την αρχή. και για κάθε κοπέλα που ερχόταν και του έλεγε κανα2 λέξεις παραπάνω (που ίσως γνωρίζονταν από παλιά) να σου εγώ τις ερωτήσεις. και ποια ειναι και απο που ειναι και γιατι σου μιλησε.. α πα πα. ανυπόφορη!
και δε σηκωνα συζήτηση αν ερχόταν κάποτε ο Άκης απ το τμήμα και με ρωτούσε γιατί μιλούσα με το γιατρό. που κακά τα ψέμματα, στο Παπανικολάου στα όπα όπα με είχαν, μιας κ ήμουν η μικρότερη του τμήματος. θα είχε κάθε λόγο να ζηλέψει ο κύριος αλλά δεν ακούστηκε κιχ.. παρά μόνο μια φορά που με πήγε ένας συνάδελφος (ο οποίος ήταν αρκετά θηλυπρεπής για να μου την πέσει) σπίτι, επειδή έμενε πολύ κοντά,εκεί λιγάκι τσίνισε αλλά το πήρε απόφαση, καθώς κι εγώ πως τα όρια πρέπει να εξελιχτούν..
τελικά μια συνήθεια είναι όλα κ όταν σε κάτι δε δίνεις σημασία, περνά απαρατήρητο.. κ τώρα που είμαστε εγώ εδώ κι ο Άκης εκεί, υπάρχει πάντα το μικρό το τσίμπημα, μήπως βρει αυτός καμία κ του κάνει γουτσουγουτσου κ απομείνω μόνη στα ξένα και δε μου κάνει κανείς και όλες οι φαιδρές σχετικές σκέψεις... κι αυτός σίγουρα σκέπτεται μην βρω άλλον γιατί μ έχει δώσει κανα2 φορές δικαιώματα αλλά εντάξει δε παρατάμε τον άνθρωπό μας έτσι..
είναι μια περίεργη κατάσταση.. κ πολλές φορές η σκέψη "κι αν βρει άλλη θα το καταλάβω μήπως..?" με κυνηγάει και τον κάνω και υποφέρει πάλι... κ δε ξέρει πως να με αντιμετωπίσει. εκεί αν το καταλάβω έγκαιρα, κάνω πίσω. αν όχι, ζητάω συγνώμη μετά.. βέβαια η συγνώμη καλό θα ήταν να μην γίνεται καταχρηστικά.. γιατί μια δυο τρεις δεκατρείς, μετά σκέφτεται ο απέναντί μας "καλά μας δουλεύει αυτός τώρα..?"
να μη σχολιάσω πόσο χάλια γίνομαι αν σκεφτεί κάτι τέτοιο για μένα.. και υπάρχουν στιγμές που δεν απαντάω σε μηνύματα και τηλέφωνα και ανησυχεί.. με το δίκιό του αλλά δεν γίνεται να είμαστε και όλη την ώρα πάνω από ένα κινητό..
είναι ένα μεγάλο θέμα, το θέμα της ζήλειας. κ όταν δε δίνονται δικαιώματα και καλύπτονται οι ανασφάλειές μας, μένει στα επιθυμητά πλαίσια. αλλιώς... θα με δείτε στις ειδήσεις καμιά μέρα!
φιλάκια σας...
σήμερα γιορτή του Πολυτεχνείου.. ημέρα μνήμης για τα παιδιά της Χούντας.. είμαι ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος για να θίξω αυτό το θέμα, γι αυτό το αφήνω έτσι, απλά το μνημονεύω.
3 σχόλια:
γλύκα μου, η ζήλεια δεν είναι θέμα απόστασης. υπάρχει ή δεν υπάρχει. για μένα λίγη ζήλεια υπάρχει σε κάθε φυσιολογική σχέση, αποδεικνύει όχι την αγάπη αλλά τον έρωτα. ζηλεύω γιατί σε θέλω δικό μου/ δική μου και νιώθω να απειλούμαι όταν σε πλησιάζουν άλλοι. από κει και πέρα, μην ξεκινήσεις να βάζεις στο μυαλουδάκι σου τέτοιες σκέψεις, γιατί την πάτησες. μετά δεν θα μπορείς να σταματήσεις. Κι επειδή σε γνώρισα και κατάλαβα, κι επειδή κι ο Άκης καλότατος μου φαίνεται, μην ανησυχείς για τίποτα. Το πολύ πολύ η απόσταση να σας κάνει να παντρευτείτε μια ώρα αρχύτερα. Φιλιά πολλά!
Mια ισπανική παροιμία λέει :
"η ζήλια είναι λεπτή γιατί δαγκώνει αλλά ποτέ δεν τρώει"
Μαράκι μου γλυκό, πόσο σε καταλαβαίνω... Καλύτερα να μην το ψάχνεις, για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο! Αν βρει άλλη και δε σε θέλει πια, σίγουρα θα το μάθεις - οπότε γιατί να το παίζεις Σέρλοκ Χολμς;
Σε γλυκοφιλώ!
Δημοσίευση σχολίου