Ατάκες

ο αδελφός μου με την οικογένειά του πήγαιναν Κρήτη και στον Πειραιά, άφησαν το αμάξι και πήγαν με το τρένο στο μουσείο.
στη στάση του Φαληρου, υπήρχαν πολλοί οπαδοί του Ολυμπιακού που επιβιβάστηκαν κ η δεύτερη στη σειρά κόρη του, κοίταζε έξω από τη πόρτα, το γήπεδο. ξαφνικά κάνει μια γκριμάτσα απαξίωσης κ φωνάζει
"ΟΥ. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. ΟΥ!"
κι απαντάει καταντροπιασμένος ο μπαμπάς της
"Αναστασία! ήσυχα.. δεν κάνει να φωνάζεις έτσι..."
τσαντίζεται η θυγατέρα του
"Μα γιατί ρε μπαμπά? αφού ΠΑΟΚ δεν είμαστε??!?!"
εννοείται οτι ο μπαμπάς δεν ήξερε που να κρυφτεί. κ σαν να μην έφτανε η ντροπή, φωνάζει και η μικρή θυγατήρ
"ΝΑΙ ΡΕ ΜΠΑΜΠΑ. ΠΑΟΚ ΕΙΜΑΣΤΕ!!"

εννοείται πως όλοι οι οπαδοί κοιτούσαν την μικρή και γυάλιζε το μάτι τους!
αυτό μου το διηγήθηκε ο αδελφός μου και το βρήκα τόσο χαριτωμένο που ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας..

έτσι λοιπόν... αφου πάοκ είμαστε, και ποτέ δε θα γίνουμε ολυμπιακός (με συχωρείτε κιόλας..) τώρα πάω για ύπνο.

δυστυχώς αγαπητοί μου, αρχίζω και μισώ τη δουλειά μου, πως έχει εξελιχτεί στα σημερινά ελληνικά δεδομένα... σκα--τα.

μου λείπει και ο Άκης και η μαμά μου και ο μπαμπάς μου και οι φίλοι μου και οι φίλες μου...

μήπως να γυρέψω πιο νωρίς τη μετάθεση..?