Το παράπονό μου...

ΝΑΙ κυρίες και κυρίοι.φεύγω Λευκάδα.αλλά φοβάμαι μωρέ να μη το γρουσουζέψω και δε πάω τελικά αλλά τα έχουμε κανονίσει όλα τόσο καλά που δε πιστεύω να στραβώσει κάτι τη τελευταία στιγμή...
ο λόγος του ταξιδιού ένα νοσηλευτικό συνέδριο με πανελλήνια συμμετοχή αλλά κάπου διάβασα ότι θα έχει και διεθνείς συμμετοχές, μάλιστα μοριοδοτούνται οι συμμετέχοντες και με μεταπτυχιακες μονάδες, άντε ποιός τη χάρη μου, θα φτάσω στο τέλος με τα τόσα συνέδρια να έχω και μεταπτυχιακό. και μετα φεύγω για διδακτορικό εγώ που ήθελα να κάθομαι πάνω από τα μικροσκόπια ασχολούμαι με τα γράμματα που όσο διαβάζω και διαβάζω τόσο χαλάν τα μάτια μου (ο οπτικός μου το λέει αυτό..επιβεβαιωμένο λοιπόν ότι το διάβασμα χαλά τα μάτια!)
και το έχω καημό η έρμη που ενώ κοπιάζω τόσο και τόσο μια δουλειά της προκοπής δε βρίσκεται..να βγάλω κ εγώ το μεροκάματο μωρέ..να μη ζητάω συνέχεια απ τον πάτερ φαμίλια..δύσκολη η μεταπτυχιακή φάση ανεργίας κ όσοι την πέρασαν θα με καταλαβαίνουν κατά κάποιο τρόπο βέβαια..
θα μου πείτε γιατί δεν ψάχνω να βρω κάτι, πάντα κάτι βρίσκεται αλλά θα σας πω πως άτομα με ιδιαιτερότητες δύσκολα τα προσλαμβάνουν γιατί ζούμε στο καταραμένο Ελλαδιστάν με τους προκατειλλημένους εργοδότες που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να κοιτάν να βγάλουν το εύκολο παραδάκι και να καααααααθονται όλη μέρα...κ εγώ να γίνω επιχειρηματίας, τέτοια μαλακία δε θα με δέρνει που είμαι σκληρή και αδίστακτη πλέον, όσον αφορά στις κοινωνικές επαφές μου..
έγινα σκληρή και αδίστακτη γιατί υπάρχει αυτή η κι εγώ δε ξέρω πως τη λένε νοοτροπία στην Ελλάδα και σε υπανάπτυκτες χώρες βέβαια [γιατί μόνο αμόρφωτος άνθρωπος φέρεται έτσι, εξαιρούνται οι πάσης Ελλάδος κάτοικοι (οκει, όχι όλοι όλοι αλλά οι περισσότεροι)]που μόλις αντιληφθούν πως ο τύπος που έχουν μπροστά τους υστερεί σε κάτι, ωπ τα παρατούν όλα και τη συζήτηση και το σουξουμουξου και τη κοινωνική επαφή γενικότερα. αντί να σκεφτεί τα πλεονεκτήματα του υστερήματος, ας το πούμε έτσι, σκέφτεται ΟΛΑ μα όλα τα αρνητικά και προκαταβάλλεται εγώ δε ξέρω από τι και τον κάνει πέρα. ανεξάρτητα αν έχει του κόσμου τα πτυχία, γνωρίζει του κόσμου τις γλώσσες κ κατέχει πολλές γενικές γνώσεις για τα πάντα..κολλάει εκεί, στο "κουσούρι" του αλλονού κ τον κάνει πέρα..κ δε μιλάμε μόνο για επαγγελματικά θέματα αλλά και στις γενικές κοινωνικές συναναστροφές. μονάχα οι ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι μπορούν να συνεχίσουν τη συζήτηση και γενικά το "μουχαμπέτι" με τον "ιδιαίτερο" τύπο ...κ αυτοί στο Ελλαδιστάν είναι δυστυχώς μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών..τουλάχιστον αυτοί που ξέρω εγώ...
γιατί έψαξα πολλές φορές στα ιδιωτικά νοσοκομεία για εργασία...στη συνέντευξη δε τους άρεσε που δε μπορούσα να ακούσω καλά.."πρακτική κάνατε κυρία Κ....?" "έκανα και μάλιστα χωρίς προβλήματα" "κάνατε κάτι για το πρόβλημά σας?" "ναι πολλά μάλιστα αλλά δε νομίζω πως μπορεί να κριθεί αυτό από τη μεταξύ μας συνέντευξη αλλά μέσα από ενα δοκιμαστικό χρονικό διάστημα εργασίας" "λυπάμαι αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό"
ε να το βάλεις στο κώλο σου τότε κυριε που με πηρες κ για συνεντευξη..
οκ για να ειμαστε αντικειμενικοι πολλοί πιστεύουν πως άτομα με αναπηρίες δε μπορούν να ανταπεξέλθουν τόσο καλά όσο οι "φυσιολογικοί" άνθρωποι, κ ναι κατα καποιο τρόπο αληθεύει..αλλά μην είσαι τόσο αντικειμενικός ρε φίλε. μπορεί να τον υποτιμάς πολύ τον άλλον..

και τελοσπαντων αυτό το παράπονο έχω...που δεν μπορώ να εργαστώ όπως ένας "φυσιολογικός" άνθρωπος...κ ούτε χρήματα μου περισσεύουν για να κάνω τα ταξίδια που θέλω κ είναι κ υποχρέωσή μου να κάνω, ούτε κ να αγοράσω κάθε τι που βλέπω στις βιτρίνες όταν μου καυλώσει, ούτε κ να κάνω δωράκια στα ανηψάκια μου κ στους ανθρώπους γύρω μου που με τρελαίνει να κάνω δώρα γενικότερα, ούτε να πάρω κάτι στον αρραβωνιαστικό μου να γελάσει λιγάκι κ αυτονού το χειλάκι του, ούτε να πάω στα γκούντις να παραγγείλω όλο μα όλο το κατάλογο κ να τρώω από το πρωί μέχρι το επόμενο πρωί..γιατί καλά τα πράγματα όμως χρειάζεται και χρήμα για να τα αποκτήσω...κ οκ χαίρομαι τετραπλάσια με τα απλά πραγματάκια (μια βόλτα στο βουνό ή στη θάλασσα, ένας περίπατος, ένα χαλαρωτικό μπάνιο, οι αγκαλιές και τα φιλιά που δε τα αλλάζω με τίποτα στο κόσμο..)αλλά κάπου κάπου πιστεύω πρέπει να καλομαθαίνουμε τον εαυτό μας για να μας καλομαθαίνει κ αυτός...έχω πολύ όρεξη για δουλειά...να προσφέρω...αλλά κανείς δε δέχεται τη προσφορά μου, θα του ξινίσει μάλλον στη πορεία.

σας ζάλισα μεσημεριάτικα...