5 Mέρες τρως αγγούρι...

... και το Σάββατο είσαι μούρη.

εγώ αγαπητοί μου μπλόγκερς έφαγα 5 αγγούρια μέχρι στιγμής κ η μούρη μου δεν άλλαξε καθόλου, πόσο μάλλον το πορτοφόλι ή κάποιος από τους πολλούς άδειους λογαριασμούς που έχω... για να μαι και μούρη, όχι τπτ άλλο..

σας αφήνω.. έχει κιλ μπιλ στον αλφα κ δε το χανω με τπτ.. κανενα πατατακι εχετε να μου δανεισετε μπρε?...

Sha la la!

ΕΧΩ ΣΚΑΣΕΙ!

από την αγωνία. από την ανυπομονησία μου να φύγω. από την αναμονή! καλύτερα να μου λέγανε ότι δε με πήρανε πουθενά να μη τρωγόμουν με τα ρούχα μου!

ανυπομονώ πολύ να έρθει η στιγμή που θα με καλέσουν για τη πατρίδα! αν ήταν εύκολο θα έφευγα σήμερα κιόλας. μα χρειάζεται να γίνουν κάποιες διαδικασίες (όχι από μένα) και μετά να παραιτηθώ. μη χάσω και τη θέση που έχω τώρα και πάω άκλαφτη...

έφυγε κ ο Άκης σήμερα κ είμαι σα τη Μ. Παρασκευή. να γυρίζω σ ένα άδειο σπίτι ξανά.. να κοιμάμαι μόνη, ξανά... ξεριζώνομαι κάθε φορά που φεύγει ο ένας απ τον άλλον. Μα μου δίνει κουράγιο η σύντομη επάνοδος κ σφίγγω τα δόντια να μη κλάψω. να σταθώ στο ύψος μου και στην ηλικία μου.

μα ποιός είπε πως είναι ντροπή να κλαις δημόσια..?

όταν είναι να κλάψω, θα κλάψω... και δυστυχώς με πιάνουν τα ζουμιά πολύ εύκολα.. δυστυχώς!

ΑΝΤΕ ΠΟΤΕ? ΠΟΤΕ ΘΑ ΜΕ ΚΑΛΕΣΟΥΝΕ???? ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ???

Πιστεύω κατά το Σεπτέμβρη. ίσως. ίσως κ του χρόνου. ίσως κ πιο σύντομα. δε με νοιάζει. με αρκεί η Σαλονίκη και ο Άκης...

Ψάχνει να βρει σπίτι ο καλός μου. να μένουμε τα 2 μας μόνο. να κάνουμε γουτσουγουτσου και αγκαλίτσες. με το σκυλί μας, το ποντίκι μας, το πουλί μας, τα λουλούδια μας και κανέναν άλλον.. 

έχω βρει γαλήνη.. εσωτερική ισορροπία.. πράγμα ανεκτίμητο την σήμερον ημέραν.. δε με ενδιαφέρουν πλέον μικρές ανόητες λεπτομέρειες όπως "σίγουρα ταιριάζω με τον Άκη? κ άμα στραβώσει το πράγμα στη πορεία?" αν ήταν να στραβώσει, θα στράβωνε εδώ και καιρό. δε συμφωνείτε..? κ αφού αντέξαμε την απόσταση κ ξεριζωθήκαμε τόσες κ τόσες φορές κι όμως μείναμε πιστοί ο ένας στον άλλον, αξίζει και με το παραπάνω να ρισκάρω... και στη τελική ρισκάρω σε κάτι σχεδόν σίγουρο..

Έχω τόσες ελπίδες και τόσα όνειρα... τίποτε δε μου φαίνεται βουνό πλέον.. αυτό χρειαζόμουν αγαπητοί μου για να ανακάμψω... υπάρχει ένας καλύτερος λόγος επιπλέον που αγωνίζομαι καθημερινά! θα μου πείτε, ο Άκης και η οικογένειά σου δεν άξιζαν τον αγώνα? σίγουρα τον άξιζαν και τον αξίζουν κ με το παραπάνω μαλιστα... αλλά οταν υπάρχει μια σιγουριά, αγωνίζεσαι με περισσότερες ελπίδες και πάθος!

ααααααααααχ... ΣΑΛΟΝΙΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.....

Φεύγω...

  


αγαπητοί μου μπλογκερς.. ΦΕΥΓΩ!
Είναι γεγονός..

βγήκαν τα αποτελέσματα από μια παλιά (παλαιολιθική) προκήρυξη κ είμαι στους επιτυχόντες για το ΑΧΕΠΑ... και όσοι δε το ξέρετε, είναι το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης...

ΦΕΥΓΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ... ΦΕΥΓΩ ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΩ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥΥΥΥΥΥ...

Ανάλωση κατά προτίμηση έως...

Διάβαζα το μπλογκ μιας φίλης μου κ μου δημιουργήθηκε η εξής απορία..

γιατί αναλωνόμαστε σε σχέσεις (οποιουδήποτε είδους) που δεν έχουν να μας προσφέρουν τίποτε, πόσο μάλλον όταν δίνουμε με τη ψυχή μας κ δε παίρνουμε ούτε ένα ευχαριστώ, έστω κ με πράξεις, μια ανταπόδοση, να νιώσουμε ότι είμαστε σημαντικοί γι αυτούς όπως αυτοί είναι σημαντικοί για μάς.

Το να είσαι σημαντικός το αναλύει πολύ όμορφα ένας γνωστός μου συγγραφέας που το βιβλίο του θα κυκλοφορήσει σύντομα. όταν με το καλό, θα σας το αναφέρω.

Αναρωτιέμαι γιατί ενώ κάποιος σου δίνει την εντύπωση πως σε νοιάζεται, σε σκέφτεται, σε θεωρεί πολύ δικό του άνθρωπο, στο τέλος καταλήγεις εσύ ο μαλ@κας της υπόθεσης, γιατί απλά ανατρέπονται όλα αυτά που πίστευες για τη σχέση σας. 

η καλύτερη λύση είναι η συζήτηση μεταξύ των ανθρώπων αυτών που έχουν αυτή τη σχέση αγάπης-μίσους, δεν μπορώ να τη χαρακτηρίσω καλύτερα.. αλλά όταν ο φέρων το μεγαλύτερο βάρος της ανισορροπίας, αρνείται ή και αποφεύγει να συζητήσει, να δώσει σωστές απαντήσεις, ο άλλος τι έχει χρέος να κάνει? εδώ σας θέλω...

η εύκολη λύση είναι να πάρει ο καθένας το δρόμο του, αφού στη τελική είναι διαφορετικός κ δεν είναι καν παράλληλος. μπορεί να χαρακτηριστεί και δύσκολη λύση, δε λέω, παίζουν μεγάλο ρόλο τα συναισθήματα.

όταν όμως ενώ βλέπουμε μια τόσο ψυχοφθόρα προς εμάς συμπεριφορά, δεν λέμε να κάνουμε πίσω κ επιμένουμε να διατηρήσουμε ότι έχει μείνει ή ότι μας δίνει τη εντύπωση ο άλλος πως έχει μείνει, για ποιό λόγο το κάνουμε? αφού δεν υπάρχει κανένας λόγος και κανένα όφελος για κανέναν. μήπως εδώ μπαίνει η έννοια μαζοχισμός? κ όντως είμαστε τόσο μαζοχιστές να επιμένουμε σε κάτι που μας φθείρει τόσο ενώ υπάρχουν καλύτερες ευκαιρίες για μια σχέση πολύ πιο ωφέλιμη?

όντως μας κρατάνε τόσο πολύ οι αναμνήσεις, οι στιγμές, πράγματα που μοιραζόμαστε μόνο με αυτόν τον άνθρωπο? πόση δύναμη έχουν λοιπόν αυτές οι μη χειροπιαστές έννοιες?

κ όταν δεν υπάρχει μια σωστή ισορροπία σε μια σχέση, για ποιό λόγο επιμένουμε να την επαναφέρουμε, άσχετα αν προσπαθούμε μόνο εμείς?

περιμένω τις απαντήσεις σας... κ μη μου πείτε κατευθείαν "δεν αξίζει να χαλιέσαι για κανέναν" γιατί το ξέρω πολύ καλά. περιμένω να μου πείτε κάτι καινούριο!

πάω να δουλέψω...